Een typische Backman.

En ja hoor, Britt-Marie uit ‘Oma heeft me gestuurd om te zeggen dat het haar spijt’ (het vorige boek van Backman) is terug ! Had ze eerst een bescheiden rolletje, is ze nu opgeklommen tot hoofdpersonage van het boek, we lijken dus met een ware spin-off te maken te hebben. Wat het soort verhaal en het bijhorende gevoel betreft, doet dit boek over Britt-Marie echter vooral denken aan ‘Een man die Ove heet’ (Backmans eerste boek).

Britt-Marie is een zeurderige oudere vrouw, ze heeft haar man Kent verlaten en komt terecht in het gehucht Borg. Tegen wil en dank wordt ze coach van een ploegje voetballende jongeren. Zachtjes aan weten Borg en zijn inwoners het hart van Britt-Marie te veroveren. Ondertussen komt de lezer één en ander over Britt-Marie te weten, hoe zag haar jeugd eruit, haar huwelijk, haar dromen, ...

Aanvankelijk weet het boek je niet echt mee te slepen, te veel herhaling en te gemaakt grappig. Daarna krijgt het verhaal echter plots veel meer diepgang, je leert de verschillende personages beter kennen en dan blijkt dat niet alles is wat het lijkt, typisch Backman. Prachtige zinnen, levensbeschouwelijke uitspraken, en dat alles in een heel toegankelijke schrijfstijl en eenvoudige taal. (Deze laatste commentaar is gebaseerd op de originele versie, geen idee hoe het boek in het Nederlands aankomt).