Heerlijk leesvoer met een ietwat teleurstellende ontknoping

Rechercheur Jurre De Cock (met cee-ooo-cee-kaa) mag zich stilaan opmaken voor een wel heel bijzonder jubileum, want met twee nieuwe zaken per jaar komt dat honderdste ‘Baantjer’-boek nu echt wel in zicht. Het begon allemaal in 1964, toen Albert Cornelis (Appie) Baantjer (1923-2010) een eerste verhaal met de geliefde rechercheur uit zijn pen toverde. Na zeventig opgehelderde misdaden werd het schrijfstokje in 2012 succesvol doorgegeven aan Peter Römer (1952), die met De Cock en de moord op afspraak zijn 25e bijdrage aan de wellicht langstlopende Nederlandse serie levert.

Het centrum van de gebeurtenissen is – hoe kan het ook anders – de Warmoesstraat in Amsterdam, waar - in het ‘Baantjer’-universum althans - al zestig jaar lang het politiebureau gevestigd is. Rechercheurs De Cock en Vledder worden met twee moorden op korte tijd geconfronteerd en gaan op zoek naar dader, motief en eventuele link tussen beide zaken.

Eerste slachtoffer van dienst is Ron Doomerik, redacteur van de dagelijkse talkshow ‘Hof van Holland’. Hij zou ervoor gezorgd hebben dat een affaire van de programmapresentator gelekt werd aan Lizzy Coen. Zij doet in een wekelijkse podcast het reilen en zeilen van de plaatselijke showbizz uit de doeken en twijfelde geen moment om de roddel wereldkundig te maken en bijgevolg alle partijen in een lastig parket te brengen. Had ze dat maar niet gedaan, want even later wordt zij eveneens om het leven gebracht. En dan is het aan de politie om licht in de duisternis te brengen.

Wat volgt is een uitgebreide passage van mogelijke daders. De Cock gaat praten met collega’s op de werkvloer, met partners en familie. Sommigen lijken de onschuld zelve, terwijl anderen wel degelijk iets op hun kerfstok zouden kunnen hebben. Spannend is dat allemaal niet, maar geen ‘Baantjer’-liefhebber die daarom maalt. De schrijfstijl van Römer kenmerkt zich door veel dialogen. Veel concentratie of tijd heb je niet nodig voor dit boek; nee, dat is louter en alleen bedoeld voor een paar uurtjes pure ontspanning en leesplezier. De auteur schetst geen uitgebreide achtergronden, zet niet verschillende verhaallijnen uiteen, bedenkt geen complexe plot, maar gaat vrij rechtlijnig op zijn doel af. Bij het beschrijven van mensen neemt hij af en toe wel wat extra adjectieven in de mond. En hij vergeet niet om het boek wat couleur locale mee te geven door geregeld de naam van Amsterdamse wijken en straten te noemen.

Na nog geen 150 bladzijden ben je bij de ontknoping aangekomen. De Cock heeft op een of andere manier – welke is niet helemaal duidelijk – voor zichzelf uitgemaakt hoe alles in elkaar moet zitten en gaat de confrontatie met de dader aan. Zijn collega’s staan erbij en keken ernaar. Dit is het moment waarop de lezer voor het eerst wat teleurstelling voelt; dit gaat plots wel heel vlotjes, erg bevredigend is het einde niet. En de personages? Die heb je in de aanloop hiernaartoe niet echt goed leren kennen, besef je.

Ondanks een ietwat ontgoochelende afsluiting blijft De Cock en de moord op afspraak heerlijk en makkelijk leesvoer, en soms is dat net wat je nodig hebt.