Intrigerende verhaallijnen en barstensvol emotie

Ken je dat, een thriller die zo levensecht geschreven is dat je meermaals in elkaar krimpt? Die zo veel emoties oproept dat je wilt huilen om alle onrecht in de wereld en alle slechte mensen vervloekt? Zo’n boek is De logé van Heather Gudenkauf, de Amerikaanse die opvoedkunde studeerde en zestien jaar in het onderwijs werkte. Als kind maakte ze het zich vaak gezellig in een speelgoedkist, waar ze het ene boek na het andere verslond. Echt verrassend was het dus niet toen ze zelf begon te schrijven. Haar debuutthriller In stilte gehuld uit 2009 leverde meteen een nominatie voor een Edgar Award op. Van de acht titels die de auteur schreef, zijn er vier in het Nederlands verkrijgbaar.

In De logé heeft ene Wylie Lark een afgelegen boerderij gehuurd om ongestoord aan haar manuscript te kunnen werken. Op een avond breekt een gigantische sneeuwstorm los, en wanneer de hond niet uit zichzelf naar binnen komt, gaat de vrouw een kijkje nemen. Haar verbazing is groot wanneer ze een gewond en halfbevroren jongetje vindt. Waar is hij vandaan gekomen en waar zijn zijn ouders? Met de moed der wanhoop loopt ze naar de weg, waar ze in een greppel een verongelukte auto aantreft. Het mysterie weet ze echter niet op te lossen. Wel wordt na een tijd duidelijk dat zij en het jongetje niet alleen zijn, en al snel moeten ze vrezen voor hun leven …

Dit is slechts één van drie verhaallijnen. Want afwisselend met de Wylie-hoofdstukken neemt de auteur de lezer mee naar de zomer van 2000. De twaalfjarige Josie krijgt haar vriendinnetje Becky te logeren; ze amuseren zich rot, maar dan gaat het mis, vreselijk mis … Plots worden de inwoners van het stadje geconfronteerd met een misdaad die zijn weerga niet kent. Vanaf dat moment kan er gepuzzeld worden, want wanneer en vooral hoe zullen deze verhaallijnen bij elkaar komen? Zal dat überhaupt gebeuren, of zijn de cursief gedrukte stukken, die weer een eigen verhaal vormen, de verbindende schakel? Een kelder, een gesloten deur, pijn en geschreeuw. Wie zijn al die mensen en wat is er in hemelsnaam aan de hand?

De logé laat je geen moment los, en dat is mede te danken aan de schrijfstijl van Gudenkauf. Ze lijkt de woorden zonder enige moeite op papier gezet te hebben, en het is dankzij vertaler Henske Marsman dat ze in het Nederlands net zo verslavend zijn. Nergens heb je het gevoel dat de auteur andere keuzes had moeten maken. Niet alleen inhoudelijk, maar ook wat betreft de verhaalopbouw, zit alles precies goed. Veel dialogen die de vaart erin houden, maar evengoed beeldende beschrijvingen, waardoor de lezer zich midden in de gebeurtenissen lijkt te bevinden. Je waant je samen met Josie in het maisveld, voelt de dreiging in elke porie van je lichaam. Begrijpt de verantwoordelijkheid die op Wylie drukt wanneer zij een gewond en beschadigd kind vindt. Schudt het hoofd en raakt gefrustreerd bij alle kwaad in de wereld.

Drie intrigerende verhaallijnen en een tiental personages, meer heeft Gudenkauf niet nodig om dit geweldige verhaal vorm te geven. Hoewel in De logé veel klassieke thrillerelementen opduiken, boeit het resultaat van begin tot einde. Het boek is niet alleen meeslepend en volkomen geloofwaardig, het zit barstensvol emotie en is ongezien spannend. Te veel van dit soort boeken zijn vast niet goed voor een lezer.