Ingenieus opgebouwd misdaadverhaal.

In een Leuvens lab voor stamcelonderzoek wordt een fenomenale ontdekking gedaan waarmee veroudering drastisch kan worden afgewend. Maar tegelijkertijd pleegt het hoofd van het lab zelfmoord. Of toch niet ? Is er misschien meer aan de hand ? Dat is het uitgangspunt van ‘De mythe van Methusalem’, een ingenieus opgebouwd misdaadverhaal.

Het boek is opgebouwd uit een voorspel, een aantal bedrijven en een naspel, net zoals een opera. Want ja, opera speelt een gesmaakte bijrol in dit boek. Net als de Griekse mythologie. Normaalgezien niets voor mij, maar Claes weet deze dingen moeiteloos in het verhaal in te passen.

De auteur geeft blijk van een ruime algemene kennis, zo heeft hij het op een bepaald moment b.v. over Kafka, Chopin, Spinoza, Modigliani en Rimbaud, wanneer het gaat over geniale geesten die te vroeg gestorven zijn. Het verhaal is doorspekt met wetenschappelijke en medische info, mondjesmaat aangebracht zodat ook de leek makkelijk begrijpt waar het over gaat.

‘De mythe van Methusalem’ is geen dertien in een dozijn-verhaal, waarin een moord gepleegd wordt en de politie simpelweg achter de daders aan moet. Nee, er is een hele wirwar van draadjes die erom smeken ontrafeld te worden. Knap hoe de auteur naar de ontknoping toewerkt.

Als lezer word je met een aantal vragen geconfronteerd. Is het wel zo’n goed idee om tegen de natuur (de veroudering) in te gaan ? Is het aan ons om God te spelen ? Kunnen we alle ethische vragen zomaar aan de kant schuiven ? Het is duidelijk dat Claes de menselijke hoogmoed bekritiseert en dat wat hem betreft steeds verdergaande wetenschap niet noodzakelijk goed is.

Vier sterren volstaan niet helemaal voor dit boek, dat zo duidelijk boven de middenmoot uitsteekt, ik rond daarom af naar vijf sterren.