IJzersterk en origineel verhaal

De Duitser Oliver Pötzsch (1970) is een vrij onbekende naam in ons taalgebied. Voor hij begon met schrijven, was hij op velerlei manier actief bij radio, tv en theater. In zijn thuisland geniet hij ondertussen al jaren van het succes met zijn talrijke historische romans. Het bekendst zijn de boeken uit zijn Henkerstochter-Saga (The Hangman’s Daughter), die ondertussen negen delen telt en in een twintigtal talen vertaald werd. Met Het boek van de doodgraver zette Pötzsch in 2021 zijn eerste stappen in de thrillerwereld. Nu is er de opvolger De ogen van Osiris. Beide verhalen spelen zich af in Wenen, aan het einde van de 19e eeuw.

In een opslagruimte van het Kunsthistorisches Museum wordt in een sarcofaag een gemummificeerd lijk gevonden. Geen goedbewaarde en eeuwenoude mummie, maar een tot voor kort springlevende egyptoloog. De man was lange tijd betrokken bij het uitgraven van nieuw ontdekte tombes in Egypte, er wordt gefluisterd dat hij misschien wel vervloekt is. Inspecteur Leopold von Herzfeldt raakt er niet wijs uit. Tegelijkertijd wordt zijn vriendin en forensisch fotograaf Julia met een andere zaak geconfronteerd. In de dierentuin is een verzorger aangevallen door een leeuw. Het lijkt op een ongeluk, maar al snel wordt opzet vermoed. En wat te denken van de vele jonge mannen, vermoedelijk prostitués, die vermoord en zonder edele delen worden aangetroffen?

Dit boek is een plezier om te lezen, wat een ijzersterk verhaal! Een verademing tussen de vele dertien-in-een-dozijnthrillers (hoewel ook die goed kunnen zijn). We schrijven 1894, politiewerk was niet zoals we dat nu kennen. Het fotograferen van een plaats delict was nieuw, vingerafdrukkenonderzoek een verre droom, het waren vooral de grijze cellen en ouderwets speurwerk die een zaak tot een goed einde moesten brengen.

De ogen van Osiris is bijgevolg origineel, het is spannend en meeslepend, er valt weinig op af te dingen. Zeer verschillende maar oh zo interessante verhaallijnen, personages die je na dit tweede boek echt wel in je hart sluit. Leo en Julia zijn min of meer een stel, maar toch zijn er twijfels. Passen zij überhaupt bij elkaar? Zij is heel gewoon en woont boven een bordeel, hij wordt uitgemaakt voor Duitser, is overdreven netjes gekleed en gaat graag naar het theater. En wat te denken van doodgraver Rothmayer? Niet bepaald een lieflijk personage, maar toch heeft hij zich al snel onmisbaar gemaakt. Ook voor de figuren die speciaal voor deze tweede zaak in het leven werden geroepen, verdient Pötzsch een pluim. Goed beschreven en tot de verbeelding sprekend, elk met hun eigen goede en soms ronduit slechte trekjes.

Het boek is niet alleen inhoudelijk sterk, het is ook supervlot geschreven. Geen overdaad aan dialogen of beschrijvingen, de verhoudingen zitten precies goed. Net als in het eerste deel van de serie duikt er hier en daar wat Oostenrijks dialect en een aantal typisch Weense woorden op. Zoveel zelfs dat er een lijst met vertalingen is toegevoegd, leuk! Geen idee hoe de Nederlandse vertaler dat heeft aangepakt, dus als iemand het kan vertellen, graag.

Na een goed ontvangen eerste seriedeel, is het altijd afwachten wat de opvolger doet. In dit geval zijn twijfels niet nodig. Net als Het boek van de doodgraver weet De ogen van Osiris met zijn ijzersterke en originele verhaal te overtuigen.

[Deze recensie is gebaseerd op Das Mädchen und der Totengräber, de originele versie van het boek]