Te veel gepraat

Bavo Dhooge (1973), filmregisseur van opleiding, is een Vlaamse veelschrijver, die in de voorbije twintig jaar meer dan honderd boeken en verhalen uitbracht. De auteur heeft vooral thrillers op zijn naam staan, maar ook een aantal romans en fantasytitels voor jongeren. Zijn werk is meermaals bekroond, hij mocht al de Schaduwprijs, de Diamanten Kogel en de Hercule Poirotprijs in ontvangst nemen. Met zijn nieuwste boek De samoerai, zijn eerste thriller in acht jaar, heeft Dhooge het startsein voor een nieuwe spannende serie gegeven. Het personage waar alles om draait is de Gentse bodyguard Chris Coene.

En het gaat niet goed met Chris. Hij is bijna vijftig en voelt zijn leeftijd steeds harder op zich drukken. Van zijn bazen moet hij met ziekteverlof, want aan een bodyguard die op een midlifecrisis afstevent heeft niemand iets. Net op dat moment wordt Chris privé benaderd door een zakenman die op zoek is naar bescherming voor zijn ex Britt; zij wordt bedreigd en pas na betaling van één miljoen euro zal de dader inbinden. Wanneer de bodyguard gaat kennismaken, blijkt hij de vrouw te kennen; ooit was hij haar oppas en als volwassen man droomt hij al tientallen jaren van haar. Zullen ze voor elkaar vallen? Komt iedereen ongeschonden uit de strijd die op het punt staat los te barsten?

Heel opvallend is het kleine aantal personages, eigenlijk spelen slechts drie personen een rol van betekenis. Bodyguard Chris met al zijn kwaaltjes en onzekerheden is eerder een antiheld dan de geduchte vechtmachine die iedereen verwacht. Zijn opdrachtgever, zakenman Daniel, is een onduidelijk figuur met meerdere gezichten. Ooit een loser die zijn toevlucht tot bedrog moest nemen om een vrouw te versieren, nu een succesvol zakenman die echter een paar foute beslissingen nam. En tenslotte de vrouw om wie alles draait, model en veertiger Britt, een persoon waar de lezer niet echt wijs uit wordt. De afwezigheid van meer uitgewerkte personages hoeft in principe geen probleem te zijn, maar in een thriller waarin ook het verhaal an sich niet zo veel voorstelt, wordt het dat wel.

De verhaallijn is immers vrij dun. Hoewel het aannemen van de opdracht tot flink wat gewelddadige gebeurtenissen leidt – met kogels die in het rond vliegen en lijken die het water insukkelen – is er voor de lezer weinig aanleiding om mee te leven met de personages. Daarvoor zijn ze te vaag en roepen ze geen van allen sympathie op. Er wordt vooral gepraat en gefilosofeerd door de bodyguard. Het citeren van Marcus Aurelius, het denken aan de leer van de samoerai, het tot in den treure herhalen van het motto 'hij die dient' en het zichzelf voortdurend in twijfel trekken, is nefast voor het tempo van een thriller. Het boek is dan ook nauwelijks spannend en gaat na een tijd danig vervelen. De ontwikkelingen gaan alle kanten op en de plottwists kunnen de boel niet redden.

De nieuwe Bavo Dhooge is weliswaar vlot geschreven, maar valt negatief op door de vele metaforen en het gewild creatieve taalgebruik. De auteur heeft het over revolvers die loden rakkertjes op pad sturen en over regen die een vloeibare tralies wordt, om maar een paar dingen te noemen. Hij overdrijft het spelen met woorden; de gemaakte vergelijkingen zijn soms zo gezocht dat een en ander op de zenuwen gaat werken.

Het idee om een serie te schrijven rond een filosoferende bodyguard die zich niet zo goed in zijn vel voelt, is meer dan prima. De uitwerking van de eerste zaak laat echter te wensen over. De samoerai kent te veel gepraat, te weinig verhaal en is niet doortastend genoeg voor een thriller. Dhooge mag evenwel in de herkansing met De spijtoptant, het tweede deel in de serie dat in de maak is.

Wil jij ook meer en leuker lezen? Lees dan dit boek voor de Hebban Reading Challenge van 2024!

Vink er bijvoorbeeld de volgende checklistcategorieën mee af: 'Lees een diep boek' en 'Lees een eerste boek'. Meedoen kan via Hebban.nl/challenge.