Engman wordt steeds beter

Wanneer in een park in Stockholm twee lijken gevonden worden, is het meteen alle hens aan dek voor het Landelijk Team Moordzaken. Het ene lichaam is dat van een collega-agent, het andere van een onbekende jonge vrouw. De man hield zich bezig met bendecriminaliteit en dus wordt vermoed dat hij het beoogde doelwit was. Rechercheur Vanessa Frank ziet dat anders, zij is van mening dat iemand het wel eens op het meisje gemunt kon hebben. Haar speurwerk leidt naar een terroristische organisatie. Het vermoeden wordt steeds groter dat er in de hoofdstad een aanslag voorbereid wordt. Maar waar houden de leden van de groep zich op? En vooral, waar en wanneer willen ze toeslaan?

Dat zijn de vragen waarmee Pascal Engman (1986) zijn publiek confronteert in De weduwen. Engman is een Zweedse journalist, die voor Expressen en andere bekende kranten werkte. Tijdens een sabbatical reisde hij naar Chili, het land dat als inspiratiebron voor zijn eerste thrillers zou fungeren. Debuteren deed hij met de standalone Patriotten, waarna de serie rond personage Vanessa Frank zou volgen. Alle titels werden naar het Nederlands vertaald door Ydelet Westra.

Het boek start met een knappe proloog, waardoor de lezer onmiddellijk weet welke richting het verhaal zal uitgaan. Wat die op dat moment niet weet, is dat de auteur een paar verrassingen in petto zal hebben, steeds op het moment dat je ze niet verwacht. De weduwen is opgebouwd uit negen delen, die min of meer willekeurig gekozen lijken. Belangrijker is de opdeling in vele korte hoofdstukken, want zij zorgen ervoor dat het tempo er vanaf het begin goed in zit. Ondanks de terreurdreiging op de achtergrond wordt de aandacht van de lezer lange tijd opgeslorpt door de levens van de talrijke personages, terwijl slechts hier en daar een verband zichtbaar wordt.

Die personages mogen er trouwens zijn. In de hoofdrol hebben we Vanessa Frank, nog steeds haar gesloten zelf, maar de prijs voor populairste personage gaat net als in de vorige delen van de serie naar Nicolas Paredes. De ex-militair, met een boontje voor Vanessa, zal ook dit keer zijn steentje bijdragen aan het speurwerk en het blootleggen van het terreurnetwerk. Naast deze twee protagonisten passeert een stoet aan kleurrijke personages de revue: een steenrijke zakenman met zijn gezin, een paar jonge vrouwen, een oude man en een aantal geradicaliseerde islamisten. Met zijn allen geven ze vorm aan een paar schitterende verhaallijnen. 

De voortdurende perspectiefwisselingen en de vlotte schrijfstijl van Engman, die veel ruimte laat voor dialoog, zorgen voor een meer dan aangename leeservaring. Alles is in evenwicht en de spanning gaat crescendo, zo zeer zelfs dat je toch wel even naar adem moet happen. De auteur kijkt niet op een dode meer of minder en gewelddadige scènes worden niet geschuwd. Toch slaat hij de lezer niet met gruwelijke details om de oren, waardoor het lezen leuk blijft. De thema’s worden steeds duidelijker: verdriet, rouw, woede en wraak – emoties die universeel zijn. De ontknoping is bevredigend en losse draadjes zijn niet te bespeuren. Of het moest gaan om de relatie tussen Frank en Paredes, want wordt het nu wat tussen die twee of niet?

Volgens Camilla Läckberg is Engman de nieuwe thrillerkoning van Zweden, heeft De weduwen internationale allure en is het boek gewoonweg geweldig. En inderdaad, je kunt haar geen ongelijk geven. Engman lijkt steeds beter te worden en is niet meteen van plan zijn pen aan de wilgen te hangen. Meer nog, hoewel de vijfde Vanessa Frank pas na de zomer in de Zweedse winkels ligt, is hij alvast een samenwerking aangegaan met collega Johannes Selåker en hebben ze samen hun eerste thriller uitgebracht.