Plus- en minpunten wisselen elkaar af

Paula Hawkins (1972) werd geboren in Zimbabwe maar verhuisde als 17-jarige naar Groot-Brittannië. Ze studeerde filosofie, economie en politiek, waarna ze aan een carrière als journalist voor The Times begon. Vooraleer ze haar eerste stappen als thrillerauteur zette, bracht ze een financieel adviesboek voor vrouwen uit en schreef ze een aantal romantische komedieromans onder het pseudoniem Amy Silver. Onder haar eigen naam zou ze in 2015 doorbreken met de psychologische thriller Het meisje in de trein; het boek werd zelfs verfilmd. Na de opvolger In het water was het maar liefst vijf jaar wachten op Een langzaam smeulend vuur, in het Nederlands vertaald door Miebeth van Horn.

Een jongeman wordt op zijn woonboot met messteken om het leven gebracht. Het is buurvrouw Miriam die hem vindt en aangifte doet van moord. Al snel komt ze samen met twee andere vrouwen in het vizier van de politie. Laura is een ietwat labiel figuur en werd als laatste bij slachtoffer Daniel gezien, nadat ze de nacht met hem doorgebracht had. Dan is er Carla, de tante van de jongen; zij verloor een paar weken voordien haar zus, Daniels moeder. Miriam zelf heeft weliswaar het lichaam gevonden, maar lijkt toch niet helemaal zuiver op de graat te zijn. Al snel blijkt dat alle drie de vrouwen een reden hadden om Daniel iets aan te doen. Wraak is nog altijd een prima motief voor moord …

Een langzaam smeulend vuur wordt verteld vanuit verschillende perspectieven en is opgebouwd uit vele korte hoofdstukjes. Ze zorgen ervoor dat een best langzaam verteld verhaal toch de aandacht weet vast te houden. De gebeurtenissen in het heden worden onderbroken door terugblikken op het leven van de verschillende personages. Die informatie vormt in feite het grootste deel van het boek; het moordonderzoek vormt slechts de kapstok waaraan de flashbacks worden opgehangen. Langzaam wordt duidelijk dat de moordenaar niet zo makkelijk te identificeren is als aanvankelijk gedacht. Tussen de bedrijven door krijgt de lezer cursief gedrukte stukjes voorgeschoteld uit een publicatie met de titel ‘Degene die ontkwam’. De aanwezigheid van dit ‘boek in het boek’ is enigszins discutabel, het draagt niet bij aan de plot.

Jezelf helemaal verliezen in de nieuwe Hawkins lukt niet. Het verhaal voelt vrij geconstrueerd aan; het is prima om veel mensen met mogelijke motieven te introduceren, maar het doet hier enigszins gekunsteld aan. De lezer moet aanvankelijk te veel moeite doen om de relaties tussen alle personages helder te krijgen. Emotionele bagage is goed, maar wanneer echt iedereen een volle rugzak met zich meezeult, teert dat op een bepaald moment aan de geloofwaardigheid. Toch zijn de personages voornamelijk interessant, niet alleen omdat ze allemaal hun geheimen hebben, maar ook door hun verleden, complexe relaties en kijk op het leven. Voor de lezer is de vraag welk van die geheimen groot genoeg is om tot moord te leiden.

Echt spannend kun je Een langzaam smeulend vuur onmogelijk noemen. Het onderzoek naar de moordenaar staat niet in het middelpunt, het lijkt bijna bijzaak. Zowat alle aandacht gaat naar de jaren en maanden vóór de moord, naar de levens van slachtoffer en verdachten. Toch is het geen straf om het boek te lezen, daar zorgt onder andere de schrijfstijl van Hawkins voor. Vrij beschrijvend weliswaar, maar toch licht verteerbaar, zonder veel gepalaver of wollige toestanden. Jammer dat de auteur per se een epiloog aan het verhaal wilde breien, want die voegt niets toe.

Een langzaam smeulend vuur is een thriller die van de plus- en minpunten aan elkaar hangt: een goed bedachte plot die ietwat gekunsteld aanvoelt, een aantal onnodige zijpaadjes, interessante personages en een makkelijk leesbare schrijfstijl. Het resultaat is een boek dat met de hakken over de sloot komt.