Jeppe en Anette zetten hun opmars verder

Katrine Engberg (1975) is niet alleen schrijver van ondertussen vier thrillers, ze is ook bekend als choreograaf, regisseur en actrice. Zo heeft ze bijvoorbeeld een rol in ‘De vrouw in de kooi’, de verfilming van een van de boeken van Jussi Adler-Olsen. In Engbergs verhalen zijn de hoofdrollen weggelegd voor rechercheurs Jeppe Kørner en Anette Werner. In ‘De krokodilvogel’, het eerste deel van de serie, maakten ze een beloftevolle start. Het is jammer dat de Nederlandse uitgeverij met 'Glazen vleugels' voor de vertaling van nummer drie in de reeks koos.

In het centrum van Kopenhagen wordt in een fontein een dode vrouw aangetroffen. Wie is ze en waarom werd ze op een zo openbare en zichtbare plaats achtergelaten? De zaak wordt toegewezen aan rechercheur Jeppe Kørner, die het deze keer officieel zonder Anette Werner moet zien te rooien. Die is immers in zwangerschapsverlof, al wil het met die moedergevoelens nog niet zo lukken. Stiekem gaat ze toch mee speuren, met alle gevolgen van dien… Het onderzoek naar de fonteinmoorden – want ja, er zullen er meer volgen – leidt Jeppe naar de wereld van de zorg. Daar waar menselijkheid verwacht wordt, lijken ambitie en geld hoogtij te vieren.

De auteur heeft voor zeer herkenbare personages gezorgd. Jeppe is de klassieke rechercheur die steeds onder druk staat en Anette is het prototype van de moeder die haar werk niet kan missen. In de zorginstellingen heb je de verschillende patiënten, verzorgers en begeleiders, elk met hun eigen karakter. Doordat er veel personages zijn die als mogelijke dader in aanmerking komen, blijft de ontknoping lange tijd onvoorspelbaar. Leuk is dat ook de ‘oudjes’ Esther en Greger, die we kennen uit de vorige boeken, weer van de partij zijn. Hun levens vormen een leuke afwisseling met de moordzaken.

Het verhaal, dat een tijdspanne van een kleine week beslaat, is opgedeeld in zes dagen. In totaal zijn er een dertigtal vrij korte hoofdstukken, waardoor je vrij makkelijk je aandacht bij dit boek kunt houden. Natuurlijk is ook de vlotte schrijfstijl van Engberg daar niet vreemd aan. Zij schrijft rechttoe rechtaan en vermijdt al te ingewikkelde toestanden. De verhaallijnen zijn interessant en maken ‘Glazen vleugels’ het beste boek in de serie tot nog toe. Hoewel de spanning nooit te snijden is, beklijft dit derde verhaal duidelijk meer dan de vorige twee.

Het is duidelijk, Jeppe en Anette zetten in dit derde boek van de reeks hun opmars verder. Engberg werkt ondertussen aan meer verhalen met het speurdersduo. Als ze het ritme van één boek per jaar weet aan te houden, mag in Denemarken in de loop van 2020 boek nummer vijf verwacht worden.

[Deze recensie is gebaseerd op ‘Glasvinge’, de originele versie van het boek]