Prachtig verhaal dat rust uitstraalt

Het jaar dat Shizo Kanakuri verdween is een prachtige roman, gebaseerd op het leven van de Japanse atleet Kanakuri. Geen verzonnen figuur, maar een man die daadwerkelijk afgevaardigd werd naar de Spelen en uiteindelijk op 93-jarige leeftijd zou overlijden. Slechts een aantal feiten werden in de voorbije eeuw opgetekend, voor de rest van het verhaal heeft de auteur zijn fantasie aan het werk gezet.

Shizo wordt eind negentiende eeuw geboren. Hij groeit op in een welgestelde familie in een dorp aan zee, met de bossen, heuvels en rivier als zijn vrienden. De relatie met zijn ouders is zeer koel, maar hardlopen is zijn passie. Wanneer Shizo gaat studeren aan de universiteit in Tokio wordt zijn sportieve talent opgemerkt, en hij wordt door de keizer naar de Olympische Spelen in Stockholm gestuurd.

Shizo zal uiteindelijk de marathon niet uitlopen. Hij kan nauwelijks vatten hoe hij zijn land zo in de steek heeft kunnen laten. Die schande kan hij niet aan en dus verdwijnt hij, niemand weet waar hij gebleven is. Zowat een halve eeuw later zal een Zweedse journalist hem op het spoor komen en mag zijn verhaal verteld worden. Waar heeft de Japanner al die tijd gezeten? Is hij in Europa gebleven of is hij ondergedoken in zijn geliefde Japan? Heeft hij als een kluizenaar geleefd of een gezin gesticht? Waarmee verdient hij de kost?

Een voor een zullen deze vragen beantwoord worden door auteur Franco Faggiani. De Italiaan is journalist en werkte als verslaggever over de hele wereld. Voor hij debuteerde als romanschrijver bracht hij sportboeken, biografieën en essays uit. Hij lijkt een voorkeur te hebben voor personages die een hekel hebben aan drukte, voor mensen die houden van de natuur en de stilte. Zowel in zijn debuutroman Tussen twee werelden als in de opvolger Het jaar dat Shizo Kanakuri verdween komt deze behoefte aan ruimte en rust aan bod. Beide boeken werden naar het Nederlands vertaald door Saskia Peterzon-Kotte.

‘Dat valt wel mee, Kahida-san. Onze vergissingen hebben geen gewicht of waarde meer als we ze met tijd en liefde bedekken.’

Het verhaal begint met een mijmerende, hoogbejaarde Shizo. Wat volgt is een lange terugblik op zijn leven, zijn verhaal in de ik-vorm verteld. Hij schetst de plaats waar hij is opgegroeid, heeft het over het belang van de kami’s (de goden in het shintoïsme) en vertelt hoe hij de man geworden is die hij nu is. Heel gedetailleerd spreekt hij over het reizen tussen Japan en Europa, over de mensen die hij leerde kennen en soms ook weer moest afgeven. Met tedere, liefdevolle woorden laat hij de natuur, de bergen en de wind tot leven komen. De natuurbeschrijvingen, onder andere die van de kersenbomen, zijn adembenemend mooi.

Het is heel knap hoe Faggiani zowel de natuur, de personages als de emoties heeft weten te vangen. Hij gebruikt daarvoor een prachtig proza, waardoor het onmogelijk is niet van Shizo te houden. Alle zinnen lijken eenvoudig, maar vertellen tegelijkertijd zoveel. Aan de hand van het verhaal van de hardloper laat de auteur enkele grote thema’s van het leven de revue passeren: liefde, verdriet, familierelaties, eer en schuldgevoel. Over het hele verhaal hangt een vleugje mysterie, maar bovenal straalt het boek een enorme rust uit.