Goede en verrassende plot

De Zweedse Camilla Grebe (1968) is bij ons vooral bekend van de serie rond psychologe Siri Bergman, een serie die ze schreef samen met haar zus Åsa Treff. Samen met Paul Leander-Engström leverde ze ook de Moskou noir-trilogie. De laatste jaren schrijft ze solo. Na ‘De minnares’ en ‘Dagboek van mijn verdwijning’ is ‘In slaap gevangen’ het derde deel in de reeks. Een aantal personages komen steeds terug, maar hun rol is niet altijd even groot. Zo speelt profiler Hanne slechts een kleine rol in het nieuwe boek en gaat de meeste aandacht dit keer naar politieagent Manfred.

Samuel zit dik in de problemen. Zijn moeder heeft hem het huis uitgezet en tot overmaat van ramp moet hij op de vlucht voor een drugsbende. Wanneer hij een job kan krijgen als verzorger van een gehandicapte jongen in een afgelegen plaats, is dat voor hem een geschenk uit de hemel. Het is even wennen aan zijn nieuwe leven, met de zieke Jonas en diens moeder Rakel, maar veilig is hij voorlopig wel. Samuels moeder heeft ondertussen spijt van haar impulsieve beslissing en doet er alles aan om haar jongen terug te vinden.

De politie zit ook niet stil. Manfred, Malin en collega’s hebben het druk met een aantal aangespoelde lichamen. Eén persoon is geen onbekende van de politie, de andere lijkt zuiver op de graat te zijn. Wat is er aan de hand? Waar zullen de twee verhaallijnen elkaar raken?

‘In slaap gevangen’ kent drie perspectieven. Afwisselend zijn hoofdpersonage Samuel, zijn moeder Pernilla en agent Manfred aan het woord. Het lijkt het vaste stramien van deze serie te worden: verschillende standpunten worden belicht, een aantal personages doet zijn verhaal in de ik-vorm. Een goede keuze van de auteur, je bevindt je daardoor telkens op een andere locatie en de stukjes van het verhaal komen langzaam op je toe.

Langzaam is ook de manier waarop Grebe haar verhaal aan het papier toevertrouwd heeft. Heerlijk rustig, geen hectische toestanden waar je overspannen van raakt. Je leert de personages daardoor goed kennen. Allemaal komen ze realistisch over: de opstandige tienenzoon die moeite heeft op het juiste pad te blijven, de moeder die er niet in slaagt tot hem door te dringen. Veel aandacht ook voor de privésituatie van agent Manfred. Als vijftiger is hij samen met een veel jongere vrouw en is hij vader van een jong kind, een meisje dat in het ziekenhuis voor haar leven vecht.

Erg spannend is het boek niet (hoewel je op een bepaald moment toch op het puntje van je stoel zit), maar dat hoeft ook helemaal niet, zolang de auteur op andere manieren de aandacht weet vast te houden. En dat doet Grebe: de plot steekt goed in elkaar, af en toe word je op een verrassing getrakteerd, en de afloop van het verhaal is meer dan prima. Een heerlijk boek dus, op naar nummer vier in de serie!

Deze recensie is gebaseerd op ‘Dvalan’, de oorspronkelijke versie van het boek.