Opvolger van 'Een man die Ove heet'.

Met 'Een man die Ove heet' kreeg Fredrik Backman sterrenstatus in Zweden. Ove was een schot in de roos, goed voor een lach en een traan. Het was dus uitkijken naar 'Oma heeft me gestuurd om te zeggen dat het haar spijt'.

Deze tweede roman was echter geen voltreffer wat mij betreft, al werd het boek naar het einde toe wel steeds beter. Ik hield helaas niet van de sprookjeswereld die oma haar zevenjarige kleindochter Elsa schetst. Te veel sprookjesfiguren, te veel koninkrijken, aanvankelijk te weinig verband met de rest van het boek. Het verhaal over de familie en de flatgenoten van de vroegwijze Elsa wist ik dan weer wel te smaken. Kleine en grote gebeurtenissen uit het leven van alledag, dingen die je kwaad maken maar ook ontroeren.

Het boek is knap opgezet en ook goed geschreven, al was het dus niet helemaal mijn ding, vandaar drie sterren.

Na twee boeken van Backman gelezen te hebben, lijkt het wel of de auteur steeds 'speciale' mensen tot hoofdpersonage van zijn romans maakt. Benieuwd of dit ook zo zal zijn in 'Britt-Marie var här' (nog niet verschenen in het Nederlands).