Wankel evenwicht tussen geloofwaardigheid en spanning

Moeten we Lars Kepler eigenlijk nog voorstellen? Is er ook maar iemand die niet weet dat zich achter dit pseudoniem het Zweedse echtpaar Alexander (1967) en Alexandra Ahndoril (1966) verbergt? Met hun thrillerdebuut Hypnose uit 2009, dat later verfilmd zou worden, veroverden ze bijna als vanzelf een plaats tussen gevestigde namen. Seriepersonage Joona Linna, de Fins-Zweedse inspecteur, zou uitgroeien tot een begrip in thrillerland. Spiegelman is het achtste boek in de rij en werd naar het Nederlands vertaald door Edith Sybesma, een bekende naam wanneer het gaat om vertalingen uit het Zweeds.

Jenny is op weg van school naar huis, wanneer ze ontvoerd wordt. Vijf jaar later wordt haar lichaam gevonden, het meisje blijkt nog maar net dood te zijn. Wat is er gebeurd? Waar heeft ze vijf jaar lang gezeten? Camerabeelden tonen dat er een getuige is van de moord, maar die heeft psychische problemen en weet niet meer wat hij gezien heeft. Hypnotiseur Erik Maria Bark wordt erbij geroepen, het is aan hem om de geblokkeerde herinneringen terug te halen. Wanneer even later opnieuw een ontvoering plaatsvindt, beseft iedereen dat de tijd begint te dringen. Is er een seriemoordenaar aan het werk?

Hoewel Joona Linna het personage is waar de hele reeks aan opgehangen wordt, laat Kepler drie figuren steeds terugkeren. Naast inspecteur Linna is er arts en hypnotiseur Erik Maria Bark, die in Hypnose zelfs de hoofdrol speelde. Daarnaast is ook Saga Bauer, commissaris bij de Zweedse veiligheidsdienst, een graag gezien personage. In Spiegelman spelen zowel Linna als Bark een sleutelrol, wat niet gezegd kan worden van Bauer, die herstelt van de gebeurtenissen uit het vorige verhaal. De personages die specifiek bij dit nieuwe boek horen spreken als vanouds tot de verbeelding, dat is het schrijversduo wel toevertrouwd. Een psychiatrisch patiënt en zijn ijzersterke vrouw, bange tienermeisjes en een paar beulen die je met veel plezier iets zouden aandoen, allemaal komen ze goed uit de verf.

Wie Spiegelman leest, herkent meteen de stijl van Kepler. Kenmerkend voor de serie zijn actie, tempo en veel details. Angstaanjagende, lugubere scènes vinden hun plaats in een plot dat over het algemeen goed doordacht is. Al is het erg oppassen dat de verhaallijnen en vooral de ontknoping niet te ongeloofwaardig en over de top zijn, een kritiek die naar aanleiding van Lazarus regelmatig te horen was. De locatie die het duo voor het nieuwe verhaal gekozen heeft, is in elk geval bijzonder. Dankzij de beeldende beschrijvingen zie je de plaats waar de gruwelijkheden zich afspelen zo voor je. Minder lof is er voor de plot: de meeste elementen, om niet te zeggen allemaal, hebben we eerder zien voorbijkomen. Best jammer voor een schrijversduo dat zich al zo vaak bewezen heeft.

Spiegelman bestaat uit net geen honderd korte hoofdstukken, die gemiddeld een vijftal bladzijden tellen. Snel switchen van locatie of personage is een beproefd recept om spanning op te bouwen, dat blijkt ook hier weer. Toch zijn bepaalde stukken te uitgesponnen en nemen de auteurs te veel tijd om zijpaden te betreden waar dat niet nodig is. Hoewel het fijn is dat het verhaal af en toe in rustiger vaarwater terechtkomt, zijn het toch de razendsnelle hoofdstukken die het boek tot een echte Kepler maken.

Spiegelman is een evenwichtsoefening tussen geloofwaardigheid en spanning, en die gaat maar net goed. Het verhaal is evenwel boeiend als vanouds, al zal de ontknoping niet iedereen kunnen bekoren. Lichtjes teleurstellend is dat de cliffhanger van jewelste uit Lazarus niet echt een vervolg krijgt; pas in de epiloog wordt ernaar gehint. Wordt vervolgd in boek negen. Hopen we.