Voorspelbaar verloop van zetten

Vraag eender welke thrillerlezer om een populaire naam uit het hoge Noorden te noemen en de kans is groot dat die met Lars Kepler op de proppen komt. Ondertussen weet wellicht iedereen dat zich achter dit pseudoniem het Zweedse echtpaar Alexander (1967) en Alexandra Ahndoril (1966) verbergt. Met hun thrillerdebuut Hypnose uit 2009, dat later verfilmd zou worden, veroverden ze in geen tijd een plaats tussen de gevestigde namen. Het seriepersonage Joona Linna, de Fins-Zweedse inspecteur, zou uitgroeien tot een begrip in thrillerland.

Spiegelman, het achtste deel in de reeks, eindigde bijzonder spannend. Saga ontving een ansichtkaart met een bedreiging aan het adres van Linna. Aangezien er sindsdien drie jaar verstreken zijn, was de boodschap ietwat naar de achtergrond verdwenen. Tot die in opvolger Spin plots weer actueel wordt en beide rechercheurs verstrikt komen te zitten in een kat-en-muisspel met een meedogenloze dader. Met korte tussenpozen worden mensen vermoord en op specifieke plaatsen achtergelaten. De politie krijgt hints voorgeschoteld, maar komt telkens net te laat om een nieuw slachtoffer te voorkomen. Langzaamaan weeft de moordenaar zijn web rondom zijn ultieme doelwit.

Het boek werd, net als de twee voorafgaande Keplers, naar het Nederlands vertaald door Edith Sybesma. Zij heeft haar tanden mogen zetten in een verhaal dat ook deze keer heel uitgebreid verteld wordt. Toch is er slechts één verhaallijn; geen getob dus over hoe en wanneer verschillende draadjes samenkomen. Door de aard van de tips aan de politie, is het stramien en dus het verloop van de zaak van in het begin duidelijk voor de lezer, en dat is best jammer. De manier waarop het onderzoek gevoerd wordt, getuigt niet van grote klasse. Sommige dingen gaan te makkelijk – zo komt een mogelijke dader bijna als vanzelf in het vizier – terwijl op andere vlakken zowat alles misloopt.

Over de personages Joona Linna en Saga Bauer, allebei werkzaam bij de moordafdeling van de Stockholmse politie, valt nog weinig nieuws te lezen. Meer nog, hun verleden en privésituatie krijgen wel heel weinig aandacht. Lezers die Keplers protagonisten nog niet jarenlang volgen, blijven bijgevolg op hun honger zitten en krijgen niet de kans een band met hen op te bouwen. Het derde regelmatig in de reeks terugkerende personage, arts en hypnotiseur Erik Maria Bark, is in Spin trouwens compleet afwezig. Een paar oude bekenden worden opgetrommeld, maar er is één figuur die na een tijd alle aandacht naar zich toe weet te trekken, namelijk de spin uit de titel van het boek. Toch duurt het een tijd voor achtergrond en motieven van deze dader duidelijk worden. In de tussentijd wil het verhaal maar niet echt spannend worden.

Keplers stijl, die zich kenmerkt door actie, tempo en veel details, doet het in dit boek minder goed. De lugubere scènes zijn opnieuw van de partij, maar helaas overheerst bij de lezer het gevoel van een hoop zinloos geweld; een beetje meer subtiliteit en diepgang waren welkom geweest. En hoewel locaties gedetailleerd beschreven worden, komen ze niet tot leven. Te veel informatie leidt duidelijk af. Een straf is het bepaald niet om het boek te lezen, maar echt soepel loopt het allemaal niet. De conclusies van de speurders zijn regelmatig onbegrijpelijk, en wie de tijd neemt om rustig te lezen, zal merken dat een aantal zinnen inhoudelijk betekenisloos zijn.

Hoewel Spin fijne lectuur is, stelt deze Lars Kepler toch ietwat teleur. Een te voorspelbaar verloop van zetten, gecombineerd met een gebrek aan soepelheid verstoren het leesplezier. Het idee en de plot an sich zijn prima, maar voor een eventueel tiende deel in de reeks, mag de lezer toch hopen op iets meer vernieuwing en originaliteit.