Een donker boek

De titel en de cover prikkelen me, al geven ze niks prijs over de inhoud van het boek. Het is best een zwaar boek qua inhoud dat je niet meteen weer loslaat.
De schrijftaal is beeldend met mooie vergelijkingen die raken tot diep vanbinnen.
Leie lijdt aan een depressie door een onverwerkt trauma. Geleidelijk krijg je een beeld van haar verleden en begrijp je waar haar depressie vandaan komt.Je voelt haar totaal verloren gevoel, het afglijden.
Het boek beschrijft niet alleen haar beleving maar ook die van haar man en twee zonen. Een eenvoudig hardwerkend boerengezin in de jaren zeventig.
Dirk, haar man die het gezin rechtop moet houden. Hij probeert haar op zijn manier erbij te betrekken wat niet lukt.
Anton, de puberzoon die zich begint af te zetten tegen zijn ouders, vooral zijn vader en een vlucht neemt in muziek. Meeus de kleine jongen die het nog allemaal niet precies kan plaatsen en allerlei redenen bedenkt waarom moeder zo is. Hij is vooral in de natuur teruggetrokken.
De hoofdstukken zijn kort en ieder gezinslid komt om de beurt aan bod. Ik denk dat deze manier van schrijven er ook voor zorgt dat je als lezer niet totaal wordt meegezogen in de zwarte gedachten van Leie. Je krijgt na soms erg korte maar pakkende passages van Leie toch weer een beetje afleiding door het dagelijkse doen en laten van de andere gezinsleden. Die proberen hun leven op de rails te houden maar zijn tegelijk ook in zichzelf bezig met Leie. Er wordt weinig over gesproken binnen het gezin en het woord depressie komt niet aan bod. Het was ook een hele andere periode de jaren zeventig en al helemaal op het platteland. Er werd nog niet zo gediagnosticeerd en behandeld.
Een knap debuut!