Een prachtige bom voor de wereld

Wat moet je nu met zo’n titel? Je zou denken dat het boek gaat over imkers, natuurgeweld…
Maar als je dan de achterflap leest zie je dat het over een internationaal pianoconcours gaat dat gehouden wordt in het Japanse kustplaatsje Yoshigae. En dan is mijn belangstelling gewekt!

Het boek bestaat uit verschillende hoofdstukken: Prelude, Eerste ronde, Tweede ronde, Derde ronde en tenslotte De Finale. Ieder hoofdstuk bestaat uit korte hoofdstukken,
Ieder hoofdstuk is weer onderverdeeld in korte hoofdstukken, vaak de titel van een muziekstuk, bijvoorbeeld L'Isle joyeuse, Le Sacre Printemps etc.
Voorts zijn er hoofdstukjes die iets meer vertellen over de kandidaten, maar ook over de juryleden. Ik vond dat prettig lezen.

Het boek begint met een Prelude, dat de aanloop is naar de verschillende rondes van het internationale concours. Er zijn drie rondes op verschillende dagen, na elke ronde vallen er kandidaten af en uiteindelijk is er dan de Finale waaraan dan nog zes deelnemers meedoen.
In het verhaal gaat het niet zozeer om wie de winnaar wordt, maar het gaat om de weg die de afzonderlijke hoofdpersonen afleggen in de verschillende rondes. Dit wordt op zeer beeldende wijze beschreven, je zit als het ware in de hoofden van de kandidaten en je wordt helemaal meegenomen door de muziek, het is alsof je zelf speelt. Het zou mij niet verbazen als Riku Onda zelf ook in de wereld van de muziek zit.
Onda weet de spanning goed te verwoorden: ademloos lees je hoe de hoofdpersonen toewerken naar hun optredens en hoe zij hun optreden beleven. Gaandeweg het boek begrijp je de titel ook beter, al zijn er verschillende interpretaties mogelijk, maar: het heeft met muziek te maken…

We maken kennis met de juryleden en met de belangrijkste, zeer getalenteerde hoofdpersonen uit het boek: Ayda Eidea, Jin Kazama, Akashi Takashima en Masaru Carlos Levi Anatole.
De levensloop van iedere hoofdpersoon wordt op zeer beeldende wijze beschreven: Ayda was als kleuter al geobsedeerd door het geluid van de regen op het zinken dak: “ik hoor ze, paarden galopperen in de regen” Door het overlijden van haar moeder op zeer jeugdige leeftijd raakt ze haar drijfveer kwijt en tijdens haar eerste optreden met orkest, beseft ze dat ze er helemaal alleen voor staat en dat haar moeder niet meer tussen het publiek zit. Ze ziet de piano nu als een verlaten graf, keert zich om en rent weg van het podium. Zo wordt ze het Pianomeisje dat `m peerde. Het gezegde gaat rond: ”doe een Eiden” en dat betekent: op het allerlaatste moment afzeggen.
Maar ze mag meedoen met het concours, de lezer wordt meengenomen in haar hoofd: zal ze het nu wel kunnen? Zal ze nu niet meer wegrennen?

Jin Kazama is de 16-jarige zoon van een imker, hij helpt zijn vader met de bijen ( titel), ze zijn steeds op pad, de bijen achterna. Ze wonen in Frankrijk. Zo kan het dat Jin geen eigen piano bezit en in steden met conservatoria kan oefenen in studiezalen, als de piano tenminste niet bezet is. Hij wordt ontdekt door de maestro Von Hoffmann en deze schrijft voor zijn overlijden een aanbevelingsbrief aan de juryleden dat Jin mee moet doen met het internationale concours. De laatste zin van de brief: ik heb een bom geplaatst, een prachtige bom voor de wereld. Jin heeft een absoluut gehoor en dat uit zich o.a. in het verplaatsen van de vleugel op het podium en het wijzigen van de orkestopstelling.
Het pianospel van Jin is overrompelend en het publiek is uitzinnig over zijn optreden.
Het is prachtig weergegeven in het boek hoe Jin op zijn eigen, authentieke wijze de muziek vorm geeft. Gaat hij het concours winnen?

Akashi Takashima is als 28-jarige de oudste deelnemer van het concours. Hij heeft vrouw en kind en werkt in een muziekwinkel. Hij ziet deelname aan het concours als een sluitstuk van zijn muzikale carrière, de rest van zijn leven zou hij amateur blijven. Er wordt over hem, in de voorbereiding naar- en tijdens het concours een documentaire gemaakt door Masami, een voormalige klasgenoot van de middelbare school. Akashi heeft niet zoveel tijd om te oefenen, omdat hij een gezin heeft, zijn oefenruimte is de schuur waar voorheen zijderupsen werden gehouden door zijn vader. Hij studeerde aan het conservatorium, maar had grote moeite met het absurd elitaire karakter van de muziekwereld, hij voelde zich daar niet thuis. “Mocht een musicus geen gewoon leven leiden?”
Op indringende en beeldende wijze wordt beschreven hoe Akashi zich staande houdt tijdens dit concours.

De laatste hoofdpersoon is Masaru, woont in de VS. Hij is een aantrekkelijke jongeman, die veel aan sport doet. Hij beschouwt een concours dan ook als een sportwedstrijd: erop of eronder. Tijdens concoursen luistert hij altijd naar de andere deelnemers en analyseert de optredens. Masaru is zeer succesvol en de lieveling van het publiek. Hij is ook behoorlijk zeker van zichzelf en denkt dat hij het concours wel gaat winnen, hij heeft totaal geen plankenkoorts.
Masaru kent Ayda nog van vroeger, toen hij nog in Japan woonde, ze worden verliefd op elkaar.
Of Masaru gaat winnen?

Dit boek is een must voor alle muziekliefhebbers en mensen die van beeldende taal houden. Ook als je niets van klassieke muziek afweet kun je het boek met plezier lezen, het zijn vrij korte hoofdstukken, het boek leest als een trein en je bent natuurlijk razend nieuwsgierig naar de afloop.

Aan het hoofdstuk Finale heeft de auteur, in vergelijking met de overige hoofdstukken, niet zoveel aandacht geschonken. Het gaat meer om hoe de hoofdpersonen hun muziek beleven, hun interpretaties, de weg er naar toe. Het enige minpuntje van het boek vind ik dat er geen inhoudsopgave is, ik moest regelmatig even terugbladeren en zoeken….. maar dat is dan ook het enige!!