Leve de nostalgie

Mijn liefde voor @bartmoeyaert is al decennia lang een constante.
Ik las hem als kind en ging naar zijn lezingen, waar ik zijn prachtige, immens rustgevende stem ontdekte. Die stem vergezelt mij vanaf toen wanneer ik zijn boeken lees.
Toen ik zelf kinderen kreeg gaf ik de liefde door via pareltjes als ‘De schepping’ en ‘Morris’ (voor Maurice).
Ik nam mijn lief mee naar de zoveelste lezing (oprecht de tel kwijt). Het is misschien de liefde die we niet begrijpen, maar delen kunnen we altijd.

En delen doet Bart in dit boek. De liefde voor zijn mama. De liefde voor het schrijverschap ook. Voor Parijs. En voor boeken. Ik smulde van elke pagina en honger ondertussen naar meer. Meer Bart. Meer liefde. En meer Parijs.