Filosofische verhalen rondom een boom

Soms lijkt het alsof Goldewijk maar wat probeert; verzinsels die toevallig telkenmale raak zijn. Echter, ik vermoed dat er een diepere laag in de verhalen schuilgaat. De korte verhalen zijn weerspiegelingen van onze eigen menselijke verlangens, geprojecteerd op dieren. Bijvoorbeeld de twijfels die ons parten spelen (zien we terug in de steen die denkt dat hij een uil is). Of denk aan ons verlangen te ontsnappen aan sleur (gespiegeld in de mier die wil ontsnappen aan haar eentonige bestaan). Of neem de drang om ons af te sluiten van de wereld om ons heen (de beer die zijn winterslaap in de lente lekker voortzet).

Het is niet voor het eerst dat een schrijver menselijke emoties, gedachten en geestelijke troebelen op dieren legt en hen als mensen laat optreden. Yorick Goldewijk zal ook de laatste niet zijn. Maar hij neemt wel een originele ingang: alle dieren zijn met elkaar verbonden door de oeroude en enorme boom. Ze leven daar met, naast en van elkaar, zoals de natuur dat nu eenmaal doet. Ergens voelt de boom als een woontoren waar mensen van allerlei pluimage vertoeven. Dat schept een gezellige sfeer. Helemaal aan het einde van het boek, wanneer er een feest wordt gegeven en de dieren met elkaar denken aan eenieder die hen ontvallen is.

Het boek is lief. Mooie tekeningen vergezellen de korte verhalen. De filosofische inslag tilt het weer net boven het gemiddelde uit. Mooi om over na te denken of om met kinderen over na te praten.