De anti-J.K. Rowling

T.J. Klune werpt zich in zijn - enigszins verrassend stekelige nawoord - op als de anti-J.K. Rowling. Dat betekent, volgens hem, dat hij schrijft voor de queergemeenschap. Een nobel streven dat ik, trots lid van diezelfde gemeenschap, alleen maar kan toejuichen en bewonderen. Hij houdt van iedereen die anders is; in dit boek trans-mensen in het bijzonder. Dat raakt me terdege. Het is goed dat er schrijvers zijn die voor je opstaan . Transmensen hebben het in deze wereld en in deze tijd niet gemakkelijk.

Het is jammer dat Klune oproept tot het cancelen van Rowling vanwege haar uitlatingen over transpersonen. Het moet duidelijk zijn dat ik het absoluut niet eens ben met Rowlings opmerkingen. Echter, zij leeft in een vrij land, net als wij. Hoewel het soms beter is, zeker met zulk aanzien en faam als Rowling, je níet uit te spreken. Je mond te houden. Niet alles hoeft gezegd te worden. Het schuurt: fan zijn van Rowling en haar werk, maar het niet eens zijn met een aantal van haar uitlatingen. Toch is het maar één mening van haar. Zet het eens naast alles wat Rowling ten goede heeft gedaan. Cancelen is geen oplossing. Het is niet meer dan monddood maken van mensen met een andere mening (in dit geval), hoe fout die ook is. Cancelen is een zwaktebod en een uiting van haat. En laat dat nou nét zijn waar Klune zo tegen ageert: luid haten. Het is zonde dat hij dan deze kortzichtige, wat makkelijke keuze maakt.

Maar wat valt er over dit boek te zeggen? Het verhaal?

We lezen hier een mooi vervolg op Ergens In De Azuurblauwe Zee. Was dat vervolg nodig? Nee. Was het desondanks de moeite waard om te lezen? Ja. Het was fijn om terug te zijn op Marsyas en te lezen hoe het verder gaat met Arthur, Linus en hun kinderen. Het verhaal is rijk aan omschrijvingen en indrukken. De dialogen zijn sterk. De ideeën goed uitgevoerd. Het warme gevoel dat Arthur en Linus uitstralen, de liefde die zij koesteren voor hun kinderen en voor elkaar is bewonderenswaardig. Er zijn enkele, verbale, clashes tussen Arthur en overheidsfunctionarissen die goed zijn uitgeschreven en de moeite van het lezen meer dan waard zijn.

En toch gaan er ook dingen mis. Klune schrijft geregeld onrealistische dialogen voor de kinderen. Karakters van zeven of tien jaar oud die praten en redeneren als volwassenen. Ongemakkelijk. Hetzelfde geldt voor de ‘humor’ in het boek. Er worden heel veel terloopse grapjes gemaakt door de kinderen over dingen die zijn gebeurd en zogenaamd schokkend moeten zijn en tegelijkertijd hilarisch. Denk aan het opblazen van lijken en het begraven van huisgenoten in de tuin. Niemand in het echt praat en maakt grappen zoals de karakters in dit boek net wat te vaak doen. Hier is sprake van nodeloos opgelegde humor. Geforceerd grappig zijn is pijnlijk. Het lijkt wel typisch Amerikaans te zijn.

Tegelijkertijd biedt het boek hoop en liefde en emotioneert het, zeker tegen het einde.

Het is jammer dat Klune bij terzijdes en tussendoortjes telkens weer net te lang doorgaat met beschrijven van gevoelens en oprakelen van herinneringen. Hij speelt soms net wat te vaak op de emoties. Het haalt de vaart uit het verhaal.

Al met al bewijst Klune in zijn schrijven op twee manieren de anti-J.k. Rowling te zijn: heel prijzenswaardig en heel inclusief schrijven enerzijds en op hetzelfde moment nét boven het middelmatige uitstijgen. Ja, dan ben je het tegenovergestelde van Rowling.