Zwarte nostalgie

Antwerpen, de jaren zeventig. Misschien is het voor Conrad een afrekening met die tijd, de mensen toen, de mentaliteit, maar is lijkt ook alsof een serieuze vlaag nostalgie zijn boek in de greep heeft. Zoals bij zijn vorige boeken is er een plot, er is misdaad, er zijn politiemensen en zo -- al de ingrediënten van wat een 'misdaad'-boek kenmerkt, maar Conrad is ook een literair schrijver van wie de boeken niet zomaar in één enkele categorie te vatten zijn.,
Dus gaan we op zoek, als lezers, naar de mens achter de politiemensen en de slachtoffers, en ontdekken we duistere intriges, lekker dialogen, scheven relaties en doordachte karakterschetsen. We ontdekken ook de schets van deze stad, die al bijna zestig jaar in ons verleden ligt maar voor Conrad nog vers in het geheugen lijkt te zitten. Hij zou daar een film van moeten maken -- van die stad, en van dit boek, want waarschijnlijk is hij de enige die dit proza ook in beelden kan omzetten.
Maar laat hem eerst de Gouden Strop winnen. Kan dat?