Nefaste invloeden op het leven

Francisca Flinterman zet hier een volledig autobiografische roman neer.
Tot haar negenentwintigste maakte ze deel uit van een sekte, een geloofsgemeenschap buiten de kerk. Het is geen gemakkelijk bestaan binnen ‘ De Kring ‘ en Francisca kan je typeren als de ‘ rebelse meid ‘ . Ze slaagt er maar niet in om alle opgelegde regels stipt uit te voeren, ondanks de vele inspanningen. Ze is haar eigen ‘ ik ‘, ....

Het verhaal speelt zich af in een kleine groep dat zich onder leiding van Jojo afscheurde van de Kerk. Ze leven volgens strenge wetten die hen worden opgelegd door Jojo, de soevereine
leidster.
Leven met en streven naar een ‘ wit hart ‘ is de kerngedachte.
“ ... een wit hartje als symbool voor de oprechtheid en reinheid waarin ik wil leven. “
( blz.136 ).

Het verhaal is opgebouwd in vier delen.

In het eerste deel maken we kennis met de kleine Francisca en haar levensomstandigheden.
De spelregels zijn eenvoudig: de opvoeding van de kinderen is niet alleen de taak van de ouders, maar van de hele gemeenschap.

In het tweede deel verhaalt Franny ( Francisca ) haar moeilijke groei naar volwassenheid. Vreemd genoeg hoort daar een naamswijziging bij. Het is en blijft een moeilijke opgave voor haar om te voldoen aan alle regeltjes. Meer en meer is ze op zoek naar zichzelf. Dit frequenteert in opmerkelijke straffen, zoals ‘ de moeite ‘.
“ Dagen zit ik in de moeite, door iedereen gemeden en genegeerd. “ ( blz. 125 )
Een spreuk van Salomon uit de Bijbel wordt in de gemeenschap nogal letterlijk genomen.
“ Wie zijn roede spaart, haat zijn zoon; maar wie hem liefheeft, tuchtigt hem reeds vroeg. “ ( blz. 88 )
Dit alles brengt met zich mee dat Franny vaak met een kei in haar buik rondloopt: de angst om Jojo en de volwassenen te ontgoochelen en voor de mogelijkheid op publieke vernedering en de onvermijdelijke straf.
Regelmatig maken ze allemaal samen leuke reisjes, ogenschijnlijk, .. Want ook tijdens die uitstapjes blijven de ouderen voortdurend nauwlettend toekijken, .. ingrijpen, ... en straffen.
Er heerst een situatie waarin iedereen streeft om op een ‘ goed blaadje ‘ te staan bij de gezaghebbende volwassenen. Daarin past een ‘ klik-cultuur ‘ waardoor je 24 uur alert moest zijn.
Langzaam maar zeker komen er barsten in de cocon: de stabiliteit en de homogeniteit van de sektarische gemeenschap brokkelt af.

Het derde deel, het leven na de sekte, is voor Francisca een moeilijke tijd: aanpassing aan een maatschappij buiten het alziende oog binnen de ‘ de familie ‘ in de Kring. De afwezigheid van de strenge richtlijnen maakt het moeilijk om enige zin aan haar bestaan te geven. Het is vooral aan zoektocht naar wat ze is, wie ze is. Maar stap voor stap stelt zij zich open voor relaties en vooral het hernieuwde contact met haar ouders zorgt voor enige ademruimte en toekomstvisie.
Toch is Francisca, ondanks al die sekte-jaren, haar eigenste ‘ ik ‘ gebleven.
“ ... over mijn kern spreken, dat stukje zelf, .../...
het verwijt gekregen dat ik mijn kern heel hield en mijn leven niet overgaf, .. /... mijn uiterste best gedaan om die kern alsnog prijs te geven, .../... niet in geslaagd, ... Ondanks mezelf heb ik mijn kern behouden. ( blz. 278 )

Het vierde deel geeft Francisca ons een beeld hoe ze haar vaak moeilijke levensweg bewandeld.
“ Misschien waren mijn dagboeken mijn belangrijkste raadgever. Mijzelf in niets ontziend vertrouwde ik al mijn vragen en twijfels aan het papier toe. Het bracht verlichting en niet zelden nieuwe inzichten. “
( blz. 283 )

Flinterman geeft zich, via haar dagboeken, op een bewonderswaardige wijze bloot: haar belevenissen, beslommeringen, vreugdes en verdriet deelt ze onvoorwaardelijk met de lezers, ... Dat doet ze op een vlotte manier, krachtig en zonder al te veel uit te deinen in bijkomstigheden. Het boek is nooit saai, ... integendeel. Eenmaal begonnen met lezen is het nog moeilijk weg te leggen, ....