Lezersrecensie
Lugubere bewerking van een kindersprookje
“Dat is wat hij nu doet. Hij leeft in een soort vagevuur. Hij is niet meer wat hij voordien was, een politieman, maar hij is ook niet iets anders geworden. Deze tegenstrijdigheid houdt hem overeind.”
Op deze manier typeert Guido Eekhaut (°Leuven, 1954), journalist en interviewer, zijn hoofdpersonage Abraham (Abe) Wolff in zijn psychologische thriller Spiegel. Deze Vlaamse auteur schrijft misdaadromans, en zoals hij zelf zegt, speculatieve fictie en literaire fantasie voor volwassenen en oudere jeugd. Hij publiceerde bijna zestig boeken. In 2009 won hij de Hercule Poirotprijs voor zijn thriller Absint. Zijn misdaadboek Kingston Noir (2014) werd genomineerd voor de Gouden Strop en voor zijn volledige oeuvre haalde hij de shortlist voor de Gouden Vleermuis. In de Vlaamse krant Het Nieuwsblad werd hij de “De koning van de onconventionele plot genoemd.” Spiegel (2022) is het eerste boek in een nieuwe reeks.
Abe Wolff is ex-politieman die zijn badge inleverde om het lucratieve beroep van private detective op te nemen. Hij is een controversiële figuur in het bezit van een luxe auto mét chauffeur, de al even controversiële Alice, en hij heeft de zorg over een geadopteerde dochter Isabelle. Als voormalig lid van NOPD (New Orleans Police Departement) heeft hij uiteraard nog connecties binnen het korps. Via Silvie Pauline, openbaar aanklager, aanvaard hij een opdracht: een man verdenkt zijn vrouw, Sandrine White, ervan dat zij vreemd gaat. Een zaak zoals er twaalf in een dozijn zijn, … maar al vlug blijkt dat er hier meer aan de hand is: Sandrine White heeft een verleden, een zware ballast die zij meedraagt sinds haar jeugd.
“Wolff zit nu opgezadeld met het soort van onderzoek waar hij eigenlijk een grondige hekel aan heeft: ontrouw, een jaloerse echtgenoot of echtgenote, een huwelijksaffaire. Burgerlijke rotzooi over burgerlijk gerotzooi. Het spul van idiote romans of slappe misdaadboeken. Waarom, denkt hij, regelen de betrokkenen dat gewoon niet zoals dat vroeger gebeurde? De bedrogen echtgenoot daagt de bedrieger uit tot een duel, en dat is dat. Duidelijk en doorgaans netjes: ofwel gaat de uitgedaagde partij er vandoor, ofwel valt er een dode en is er maar één enkele partij meer over. En daar moet de ontrouwe echtgenote het dan mee doen. Er valt iets te zeggen voor die goeie ouwe tijd waarin wetten iets meer flexibiliteit boden.”
Een aantal onrustwekkende gebeurtenissen die kaderen binnen het onderzoek dat Wolff voert, maken van deze eenvoudige taak al snel politiewerk en hij wordt, door Silvie Pauline, van zijn opdracht ontheven. Maar de nieuwsgierigheid van Abe is gewekt: hij laat deze opdracht niet los en zijn onderzoek brengt hem binnen in de onderwereld, de meest duistere versie van de stad New Orleans. De Strigoi, wie of wat zij ook mogen zijn, hebben er de macht en ze heersen over de nacht. De auteur neemt ons mee naar New Orleans, meer bepaald de plaats waar je in elke stad terecht kan voor het meest uiteenlopende betaald plezier. De Violette Panter is daar voor Wolff de meest gefrequenteerde bar: the place to be om op de hoogte te blijven van het reilen en zeilen in de stad en, om de meest uiteenlopende drankjes, voor wat betreft samenstelling, te proeven, … als ze maar paars zijn en voldoende alcohol bevatten, … Vooral Antoyne, een pooier, lijkt vaak goed op de hoogte te zijn, … maar is hij wel altijd betrouwbaar? Daar komt Wolff ook sporadisch in contact met de Strigoi.
“Dat de Strigoi hier komen, is ironisch: zij zijn niet onderworpen aan menselijke wetten. Zij in het minst hebben last van het hele gerechtelijke apparaat dat hier leeft. Ze hebben er wel nood aan, maar dan alleen om hun eigen belangen verdedigd te zien.”
Het is een vaststelling, ik kan mij niet van de indruk ontdoen, … Spiegel is voor mij, onmiskenbaar, de lugubere bewerking van een kindersprookje. Over welk sprookje het gaat? Wel, de titel van het boek licht al een stukje van de sluier op. Eekhaut opent een deur, de toegang tot Ursulines Avenue, onder het paarse neonlicht van de Violette Panter, de setting van het verhaal. Daarmee bewijst de auteur zijn talent om omgevingen voor de lezer te visualiseren waarin één personage (Wolff) zeer nadrukkelijk getypeerd wordt, de acteur waarrond zich een aantal (minder nauwkeurig beschreven, vaak geheimzinnige) individuen cirkelen die allemaal, zoals tijdens het verloop zal blijken, hun steentje bijdragen aan de afloop. Je zou kunnen spreken van een kader, de omgeving, waarin Wolff centraal staat. Rond dat centrum bevinden zich de andere personages die soms met elkaar, maar vooral met Wolff verbonden zijn.
Eekhaut schrijft eenvoudige taal, korte correcte zinnen en dito hoofdstukken: daardoor kan hij het tempo behouden en sluit de schrijver de valkuil van de saaiheid uit. Cliffhangers leveren dan weer hun bijdrage om het geheel spannend te houden. Want het moet gezegd: Spiegel is niet zo direct een zoektocht naar de dader(s) van een misdrijf, eerder is het de manier waarop er naar verdachten en schuldigen wordt gezocht. Daarom zoekt Wolff voortdurend naar contacten die hem een puzzelstukje kunnen aanreiken om tot de oplossing te komen. Guido Eekhaut is een meester in het misleiden van de lezer: voortdurend word je op het verkeerde been gezet waardoor hij de spanning zeer lang kan vasthouden om dan met een zeer verrassend slot te komen … .
En dan zijn er nog de Strigoi. Een zeer vreemde bevolkingsgroep die zich zelden manifesteert binnen een sociale context. Wat is de bedoeling van de auteur met deze vreemde bevolkingsgroep? Vertegenwoordigen zij de maffia in de maatschappij? Bepalen zij hoe de samenleving, de wereld evolueert? Dirigeren zij de zogenaamde wereldleiders in hun doen en laten? Zijn zij de échte machtshebbers van de wereld die alle touwtjes stevig in handen hebben? Een aantal vragen die je als lezer kan stellen tijdens het lezen van Spiegel. Ik denk dat de antwoorden op die vragen zeer uiteenlopend zijn en zo laat Eekhaut de mogelijkheid open om als lezer een stuk van het verhaal zelf in te vullen.
Spiegel speelt zich af in een vrije harde buitenwereld, in donkere stegen en dito bars, … Maar de auteur laat toch voldoende ruimte voor diepmenselijke gevoelens: de onvoorwaardelijke zorg en liefde voor Isabelle, de adoptiedochter van Wolff, en de genegenheid die hij van Alice, zijn chauffeur, krijgt breken de kilte en de duisternis van Ursulines Avenue, de achterbuurten, de onderwereld van New Orleans.
Wat voor mij enigszins begon als een vlak verhaal, een thriller met weinig diepgang, werd tijdens het lezen een aangename kennismaking met de schrijfstijl van Guido Eekhaut. Eerder noemde ik het hoofdpersonage controversieel, … en ik durf het aan om deze auteur in hetzelfde schuifje te plaatsen. Om deze bewering bevestigd te zien ga ik zeker zijn prijswinnende thriller Absint lezen.
Nodigt de auteur ons uit om allemaal eens een kijkje te nemen in de Spiegel? Dat is te ontdekken in deze psychologische thriller: een aanrader. Een vermelding waard: drie prachtige zwart-wit foto’s illustreren het boek en zijn representatief voor de omstandigheden waarin het verhaal zich afspeelt. Ik beoordeel Spiegel van Guido Eekhaut met drie sterren.
Guido
Perfecte Buren
Genre: psychologische thriller
Uitgeverij: Hamley Books
ISBN: 9789464510003
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 338
Verschijningsdatum: 22 februari 2022
Met dank aan de Uitgeverij Hamley Books voor het leesexemplaar.
Voor het eerst verschenen bij Perfecte Buren op 22 maart 2022
Op deze manier typeert Guido Eekhaut (°Leuven, 1954), journalist en interviewer, zijn hoofdpersonage Abraham (Abe) Wolff in zijn psychologische thriller Spiegel. Deze Vlaamse auteur schrijft misdaadromans, en zoals hij zelf zegt, speculatieve fictie en literaire fantasie voor volwassenen en oudere jeugd. Hij publiceerde bijna zestig boeken. In 2009 won hij de Hercule Poirotprijs voor zijn thriller Absint. Zijn misdaadboek Kingston Noir (2014) werd genomineerd voor de Gouden Strop en voor zijn volledige oeuvre haalde hij de shortlist voor de Gouden Vleermuis. In de Vlaamse krant Het Nieuwsblad werd hij de “De koning van de onconventionele plot genoemd.” Spiegel (2022) is het eerste boek in een nieuwe reeks.
Abe Wolff is ex-politieman die zijn badge inleverde om het lucratieve beroep van private detective op te nemen. Hij is een controversiële figuur in het bezit van een luxe auto mét chauffeur, de al even controversiële Alice, en hij heeft de zorg over een geadopteerde dochter Isabelle. Als voormalig lid van NOPD (New Orleans Police Departement) heeft hij uiteraard nog connecties binnen het korps. Via Silvie Pauline, openbaar aanklager, aanvaard hij een opdracht: een man verdenkt zijn vrouw, Sandrine White, ervan dat zij vreemd gaat. Een zaak zoals er twaalf in een dozijn zijn, … maar al vlug blijkt dat er hier meer aan de hand is: Sandrine White heeft een verleden, een zware ballast die zij meedraagt sinds haar jeugd.
“Wolff zit nu opgezadeld met het soort van onderzoek waar hij eigenlijk een grondige hekel aan heeft: ontrouw, een jaloerse echtgenoot of echtgenote, een huwelijksaffaire. Burgerlijke rotzooi over burgerlijk gerotzooi. Het spul van idiote romans of slappe misdaadboeken. Waarom, denkt hij, regelen de betrokkenen dat gewoon niet zoals dat vroeger gebeurde? De bedrogen echtgenoot daagt de bedrieger uit tot een duel, en dat is dat. Duidelijk en doorgaans netjes: ofwel gaat de uitgedaagde partij er vandoor, ofwel valt er een dode en is er maar één enkele partij meer over. En daar moet de ontrouwe echtgenote het dan mee doen. Er valt iets te zeggen voor die goeie ouwe tijd waarin wetten iets meer flexibiliteit boden.”
Een aantal onrustwekkende gebeurtenissen die kaderen binnen het onderzoek dat Wolff voert, maken van deze eenvoudige taak al snel politiewerk en hij wordt, door Silvie Pauline, van zijn opdracht ontheven. Maar de nieuwsgierigheid van Abe is gewekt: hij laat deze opdracht niet los en zijn onderzoek brengt hem binnen in de onderwereld, de meest duistere versie van de stad New Orleans. De Strigoi, wie of wat zij ook mogen zijn, hebben er de macht en ze heersen over de nacht. De auteur neemt ons mee naar New Orleans, meer bepaald de plaats waar je in elke stad terecht kan voor het meest uiteenlopende betaald plezier. De Violette Panter is daar voor Wolff de meest gefrequenteerde bar: the place to be om op de hoogte te blijven van het reilen en zeilen in de stad en, om de meest uiteenlopende drankjes, voor wat betreft samenstelling, te proeven, … als ze maar paars zijn en voldoende alcohol bevatten, … Vooral Antoyne, een pooier, lijkt vaak goed op de hoogte te zijn, … maar is hij wel altijd betrouwbaar? Daar komt Wolff ook sporadisch in contact met de Strigoi.
“Dat de Strigoi hier komen, is ironisch: zij zijn niet onderworpen aan menselijke wetten. Zij in het minst hebben last van het hele gerechtelijke apparaat dat hier leeft. Ze hebben er wel nood aan, maar dan alleen om hun eigen belangen verdedigd te zien.”
Het is een vaststelling, ik kan mij niet van de indruk ontdoen, … Spiegel is voor mij, onmiskenbaar, de lugubere bewerking van een kindersprookje. Over welk sprookje het gaat? Wel, de titel van het boek licht al een stukje van de sluier op. Eekhaut opent een deur, de toegang tot Ursulines Avenue, onder het paarse neonlicht van de Violette Panter, de setting van het verhaal. Daarmee bewijst de auteur zijn talent om omgevingen voor de lezer te visualiseren waarin één personage (Wolff) zeer nadrukkelijk getypeerd wordt, de acteur waarrond zich een aantal (minder nauwkeurig beschreven, vaak geheimzinnige) individuen cirkelen die allemaal, zoals tijdens het verloop zal blijken, hun steentje bijdragen aan de afloop. Je zou kunnen spreken van een kader, de omgeving, waarin Wolff centraal staat. Rond dat centrum bevinden zich de andere personages die soms met elkaar, maar vooral met Wolff verbonden zijn.
Eekhaut schrijft eenvoudige taal, korte correcte zinnen en dito hoofdstukken: daardoor kan hij het tempo behouden en sluit de schrijver de valkuil van de saaiheid uit. Cliffhangers leveren dan weer hun bijdrage om het geheel spannend te houden. Want het moet gezegd: Spiegel is niet zo direct een zoektocht naar de dader(s) van een misdrijf, eerder is het de manier waarop er naar verdachten en schuldigen wordt gezocht. Daarom zoekt Wolff voortdurend naar contacten die hem een puzzelstukje kunnen aanreiken om tot de oplossing te komen. Guido Eekhaut is een meester in het misleiden van de lezer: voortdurend word je op het verkeerde been gezet waardoor hij de spanning zeer lang kan vasthouden om dan met een zeer verrassend slot te komen … .
En dan zijn er nog de Strigoi. Een zeer vreemde bevolkingsgroep die zich zelden manifesteert binnen een sociale context. Wat is de bedoeling van de auteur met deze vreemde bevolkingsgroep? Vertegenwoordigen zij de maffia in de maatschappij? Bepalen zij hoe de samenleving, de wereld evolueert? Dirigeren zij de zogenaamde wereldleiders in hun doen en laten? Zijn zij de échte machtshebbers van de wereld die alle touwtjes stevig in handen hebben? Een aantal vragen die je als lezer kan stellen tijdens het lezen van Spiegel. Ik denk dat de antwoorden op die vragen zeer uiteenlopend zijn en zo laat Eekhaut de mogelijkheid open om als lezer een stuk van het verhaal zelf in te vullen.
Spiegel speelt zich af in een vrije harde buitenwereld, in donkere stegen en dito bars, … Maar de auteur laat toch voldoende ruimte voor diepmenselijke gevoelens: de onvoorwaardelijke zorg en liefde voor Isabelle, de adoptiedochter van Wolff, en de genegenheid die hij van Alice, zijn chauffeur, krijgt breken de kilte en de duisternis van Ursulines Avenue, de achterbuurten, de onderwereld van New Orleans.
Wat voor mij enigszins begon als een vlak verhaal, een thriller met weinig diepgang, werd tijdens het lezen een aangename kennismaking met de schrijfstijl van Guido Eekhaut. Eerder noemde ik het hoofdpersonage controversieel, … en ik durf het aan om deze auteur in hetzelfde schuifje te plaatsen. Om deze bewering bevestigd te zien ga ik zeker zijn prijswinnende thriller Absint lezen.
Nodigt de auteur ons uit om allemaal eens een kijkje te nemen in de Spiegel? Dat is te ontdekken in deze psychologische thriller: een aanrader. Een vermelding waard: drie prachtige zwart-wit foto’s illustreren het boek en zijn representatief voor de omstandigheden waarin het verhaal zich afspeelt. Ik beoordeel Spiegel van Guido Eekhaut met drie sterren.
Guido
Perfecte Buren
Genre: psychologische thriller
Uitgeverij: Hamley Books
ISBN: 9789464510003
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 338
Verschijningsdatum: 22 februari 2022
Met dank aan de Uitgeverij Hamley Books voor het leesexemplaar.
Voor het eerst verschenen bij Perfecte Buren op 22 maart 2022
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Guido Goedgezelschap
Gesponsord
Aan het lot kun je niet ontsnappen ... of wel?
Intermezzo is een prachtige roman over broers en geliefden, van dé literaire stem uit Ierland.
Door de late middeleeuwen letterlijk aan te raken blaast Van Loo ons verre verleden meer dan ooit nieuw leven in.
Een ode aan de Hollandse keuken en de smaak van thuis.
Meer dan 200 recepten voor de kerstdagen.
Superdikke editie met 3D-beeld, geuren en vele andere extra's!
Het leukste cadeau voor iedereen: lol verzekerd!
Toine Heijmans neemt zijn lezers mee naar de uiterwaarden, de laatste Nederlandse wildernis.
Een roman over iemand die floreert als onderzoeker, maar zich het comfortabelst voelt als ze zelf in de schaduw blijft
In Lijtje deelt Harmen van Straaten ontroerende, grappige en herkenbare verhalen over zijn dementerende moeder.
De schitterende beelden en poëtische teksten vertellen het verhaal van een bijzondere vriendschap, tussen het meisje en de drie dieren.
Een magisch coming-of-age-verhaal over een jongen die zijn eerste weekend zonder zijn ouders doorbrengt. . . en een leeuw die op hem komt passen.
Een thriller over verloren zielen, familiebanden en dodelijke loyaliteit.
Deze nieuwe fase kan er een zijn van vreugde, vervulling en verdieping.
De Gouden Griffel-winnaar in een luxe uitgave!
De auteur van Het meisje in de trein is terug! Ligt de waarheid op het eiland begraven?
Kenia, 1926. De jonge Ivy staat voor grote uitdagingen. Ondertussen is Ranjana, een jonge Indiase vrouw, op de vlucht.
Een nieuwe, inclusieve geschiedenis van het vroegst bewoonde continent van de wereld.
Een prachtig overzicht van de liefdespoëzie, van de vroege middeleeuwen tot nu
Hoe kunnen we ons een weg banen door dit alles?
Drie jaar geleden overleed haar beste vriendin, en sindsdien staat Erins leven stil.
Kenia, 1910. Als de jonge Ivory meereist met haar vader op safari, wordt ze onmiddellijk verliefd op het land en de natuur
