De parallellen die worden getrokken zijn razend knap beschreven
Er gebeurt iets moois in thrillerland. Iets wat al jaren aan de gang is. In literatuurland komen ze er ook niet onderuit: de grenzen vervagen. Vroeger was literatuur elitair en onbegrijpelijk en thrillers behoorden tot de oppervlakkig vermakelijke lectuur. Dit onderscheid is steeds meer aan het verdwijnen en er ontstaat iets wat zich maar moeilijk in een hokje laat duwen. Degene die dat toch persé wil doen, heeft het dan over de ‘literaire thriller’. IJsmaan van Jan Costin Wagner is hier een uitgesproken voorbeeld van.
In één weekend heb ik dit magistrale kunstwerk verslonden. Direct vanaf de eerste bladzijde grijpt het verhaal je bij de strot, om je pas op de laatste bladzijde weer lucht te geven. Het is niet zozeer de plot als wel de indringende en ontroerende manier van schrijven, dat dit boek zo bijzonder maakt. We volgen de Finse inspecteur Kimmo Joentaa, wiens vrouw net is overleden. De rouwverwerking wordt op bijzondere wijze vermengd met het onderzoek in een moordzaak. De parallellen die worden getrokken zijn razend knap beschreven. Geen woord is overbodig; elke zin staat op zijn plek. Het is bijna poëzie…
Het heeft geen zin nog verder uit te weiden over dit boek. Dhr. Wagner heeft al genoeg veren in zijn derrière. En de lezer van deze recensie zou er goed aan doen deze titel als verplichte kost op zijn nog-te-lezen-lijstje te zetten.
Nog één ding: IJsmaan is het tweede boek van Jan Costin Wagner. Zijn eerste is hier nog niet vertaald en zijn derde is inmiddels ook al geschreven. Ik doe hierbij een dringend beroep op uitgeverij Cossee: vertalen die hap!
Reageer op deze recensie