De criminelen die opgevoerd worden

hebben de leukste dialogen en hun karakters zijn een welkome afwisseling.,Ken Follett is een oudgediende, heeft heel wat boeken op zijn naam staan en levert met Sneeuwjacht een conventionele thriller af. Follet schrijft verhalen zoals die in de jaren tachtig ook volop zijn geschreven en die toen kenmerkend waren voor het begrip ‘thriller’ in die tijd. Gewoon een spannend verhaal met wat good guys & bad guys, niets meer, niets minder.

De plot in Sneeuwjacht blinkt niet uit in originaliteit. Een dodelijk virus, criminele organisaties, corruptie, achtervolgingen; het is allemaal al eens eerder gedaan in talloze boeken en films. Hoofdpersoon in deze versie is Toni Gallo, oud-politie-agente en tegenwoordig verantwoordelijk voor de beveiliging bij een farmaceutisch bedrijf, alwaar geëxperimenteerd wordt met virussen, vaak in opdracht van een regering met een belachelijk groot defensiebudget.

De helft van het boek is redelijk onderhoudend en soms spannend. De andere helft komt over als een scenario van een oude soap-serie à la Dynasty of Dallas: Toni heeft gevoelens voor de directeur. De directeur heeft een gokverslaafde zoon. En twee dochters met de nodige privé-toestanden. Het is kerstmis. Allemaal lekker gezellig in een huisje op elkaars lip. Blablabla.

De criminelen die opgevoerd worden, hebben de leukste dialogen en hun karakters zijn een welkome afwisseling. Persoonlijk gaat mijn belangstelling uit naar de ruige, gewelddadige Daisy. Letterlijk een moordwijf. (Ik ben ziek, ik weet het.) De rest is me allemaal en beetje te zoet.

Helaas heeft Ken Follett mij niet weten te boeien met Sneeuwjacht. Ik moet daarbij opmerken dat dit mijn eerste kennismaking is met deze auteur. Dat maakt bovenstaand gezever erg subjectief en totaal niet representatief voor zijn gehele oeuvre. Fans van Follet doen er derhalve goed aan het boek aan te schaffen en zélf hun oordeel te vellen.