Versnipperd gezeur

De wetenschapper Hermans, met zijn bewijzen en bronnen, heeft zich ook op de schrijverij gestort. Deze bundeling van stukjes, esseejs, zoals hij het zelf koddig omschrijft, lopen van 1950 tot de zeventiger jaren. Niet alleen vilein, maar ook een optelsom van aannames, invullen voor anderen, en projectie.
Zoals hij er van uitgaat dat iedereen paranoïde is, last heeft van zelfhaat en meer onzin, zo weet hij ook precies hoe lezers denken en wat zij weten. Onze helderziende.
In de litteratuur hoef je natuurlijk niet met bronnen en bewijzen te komen, zoals in de wetenschap, maar hier slaat Hermans toch de plank mis en gaan zijn waanideeën er met hem in rengalop van door.
Dat noem ik geen non-fictie maar fictie. En als het non-fictie zou zijn, zat deze schrijver al lang in Santpoort, in het Provinciaal Ziekenhuis.
En wederom tussen de regels door nog even zijn onverbiddelijke haat tegen Menno Ter Braak etaleren, het lijkt wel een stokpartje waar hij maar niet vanaf kan komen. Of het zoveelste Weinreb gezeur.
Heb deze bundel van stukjes met moeite uit kunnen lezen, maar Hermans heeft het met deze bundel niet Fraai gespeeld. Wat laat hij zich in de kaart kijken.