Versnipperde bundeling

Onze intellectuele betweter Hermans heeft zich bij tijd en wijle verdiept in de meest uiteenlopende zaken, teneinde zijn stukjes voor de courant te schrijven om zo aan extra geld te komen. Zoals al blijkt uit 'Onder professoren' is het lectorschap in Groningen een best betaalde baan. Maar echt gelukkig was Hermans er niet, en hij had het geld hard nodig, mogelijk om daar ontslag te kunnen nemen. Dat is dan ook (pas veel later) gebeurd. Maar al die stukjes versnipperden zijn aandacht en ook al wilde hij litteratuur schrijven, hij bleef zich bedienen van de wetenschappelijke modus, waardoor zo'n stukje ontsiert wordt met allerhande bronnen. Dat is in wetenschappelijke kringen een must, maar binnen de litteratuur maakt het mij niet uit of iets een feit is, of dat het verzonnen is. Ik vraag mij zelfs af of Hermans wel fantasie had en goed kon liegen.
De Weinreb- manie, die hij steeds 'en passant' binnen een tekst weet te smokkelen, geeft aan dat die affaire hem hoog zit, ook al heeft hij in deze zaak gelijk gekregen.
Misselijk vind ik zijn omschrijving van Cees Buddingh' over zijn persoon en werk. Waarom steekt Hermans hier zoveel energie in? Ik noem het maar kwaadaardigheid. En je zet jezelf hiermee wel te kijk.
Hij weet het altijd beter en wil altijd gelijk hebben. Nu ja, sommige mensen hebben liever gelijk, dan dat ze gelukkig zijn.