Buitengewoon aangenaam en imponerend intermezzo

Dit keer verblijdt Louis van Dievel (1953) zijn lezers met een hartige novelle. Geen roman want Braken telt immers slechts 61 pagina’s. Een titel die verwijst naar een fictief Vlaams gehucht, niet ver van de grens met Nederland. De ondertitel verraadt het echter al: (een plaatsnaam, een werkwoord). In Braken wordt er gekotst, dus. Lees smakelijk!

“In Gooreind kennen ze mij als die rare kwiet uit Braken. Dat is de schuld van mijn ouders. Mijn vader rijdt iedere avond stapvoets door mijn straat, gelijk de politie op patrouille. Om half negen precies passeert hij in zijn Mitsubishi.”

Zijn toekomst ziet er veelbelovend uit, als jongvolwassen man. Gilbert heeft een vaste baan als ambtenaar bij het kadaster. Tevens is hij een gegeerde prooi - als de John Travolta van het dorp – bij de vrouwtjes. Gilbert ontmoet, tijdens het dansen uiteraard, zijn grote liefde Rebecca. Dan gaat het helemaal fout…

Zoals het in zijn eerder werk reeds het geval is, zo schrijft Louis van Dievel ook nu weer in een appetijtelijke Vlaamse spreektaal. De auteur neemt het opnieuw op voor de gewone man. Gilbert is de onvolprezen koning van de dansvloer in de plaatselijke discotheek. Swingen, springen, jiven kan hij als de beste. Een activiteit die een geschikt tegengif is voor een eenzaam bestaan en leven onder het juk van zijn ouders. In een ononderbroken alleenspraak spuwt hij, buiten op de trappen van de Disco Inferno, zijn bittere gal uit. Correctie: hij braakt zijn frustraties uit.

“Wij zeggen spouwen, of brokken, of gewoon overgeven. Braken is voor ons een woord gelijk een ander. Gelijk stoel, begrijpt ge?”

Braken is een tragikomisch en psychologisch geladen novelle, waarin de lezer geconfronteerd wordt met een protagonist die nooit ontrouw is aan zijn afkomst. Het zijn echter precies deze roots die hem fnuiken; met voorzichtige excuses aan het adres van zijn dominerende en alles controlerende ouders. Enige vorm van mededogen is hier zeker op zijn plaats. Vader en moeder doen Gilbert steeds proactief de das om; op deze wijze plaatsen ze het geluk van hun zoonlief op een steile helling. De brave man wordt het slachtoffer van de conservatieve en bemoeizieke houding van vader en moeder; alsook door de bekrompenheid van de mensen uit de parochie. Als hij danst in de disco, pas dan bloeit Gilbert helemaal open en is hij de koning te rijk. Deskundig typeert de schrijver zijn belangrijkste personages als echte maar ook doodgewone mensen. Hij doet dit los van elke neiging tot sensatiezucht. Na het lezen van de novelle – een buitengewoon aangenaam en imponerend intermezzo – hunker je weer naar een volgende roman.

Vooruit met de geit, Louis van Dievel! Schrijven moet ge doen, dag en nacht als het moet.