Typisch Antwerpse humor

Het Vlaamse weekblad Humo ontmaskerde Sten Treland, een nieuwkomer in thrillerland. Iedereen dacht oorspronkelijk dat deze mysterieuze auteur een Noor was. Nadien bleek dat achter deze Scandinavische naam Vlaming Joost Houtman (1976) schuilging, bijgestaan door zijn persoonlijke mentor, de ervaren schrijver Stan Lauryssens. Treland debuteerde met De lachende eland, onlangs gevolgd door De averechtse lynx, het tweede deel van zijn dierentrilogie. Houtman is trouwens een echte dierenliefhebber; dit klinkt niet echt bijzonder als je weet dat hij opgroeide aan de achterzijde van de Antwerpse Zoo.

Boven een parfumwinkel in Antwerpen vindt men het rottende lijk van een man. De kamer is van binnenuit hermetisch afgesloten, wat betekent dat de man niet vermoord kan zijn. Toch heeft hij geen zelfmoord gepleegd en is niet aan een ziekte overleden. Een vreemde situatie; wat is hier werkelijk aan de hand? Dit is nog lang niet alles: een vastgoedmakelaarster en een dierenverzorger van de dierentuin zijn spoorloos verdwenen en een diamantair werd een kopje kleiner gemaakt. De politie draagt nu een zware last op de schouders, maar schiet niet echt in actie. Ruben De Jongh, de presentator van het televisieprogramma Telefacts Crime, onderneemt actie. De vermoorde man blijkt zijn oud-leraar Latijn te zijn; zijn dood intrigeert Ruben en hij gaat zelf op onderzoek uit. Tijdens zijn speurtocht wordt hij geconfronteerd met een Noorse crimineel en ontvangt hij enkele misplaatste brieven van zijn vrouw, die eerder het leven liet bij een auto-ongeval. Het verhaal leidt de lezers en De Jongh van Antwerpen naar Amsterdam tot in Oslo. Of naar een persoonlijk hellevuur?

“Grootborstje gaf godsdienst en was nogal goed voorzien. En den Dwergmans was gewoon, ja, klein.”

“Altijd goed met woorden, die Franco. Zou nog een tweepersoonsbed aan de paus verkopen.”

Deze typisch Antwerpse humor maakt het verhaal luchtig en laagdrempelig en op die manier staan de deuren wagenwijd open voor een ruim lezerspubliek. Een thriller, vlot geschreven, voorzien van pittige dialogen en een sterk verhaal, maar waarin af en toe stevig geflirt wordt met de grens van het geloofwaardige. Het gebruik van Latijn is hot in Vlaanderen; met dank aan Bart De Wever, politicus en huidige burgemeester van Antwerpen. Houtman goochelt frequent met allerlei Latijnse zinnen en spreuken. Dit kan echter op een bepaald ogenblik te veel worden en dan stoort het je. Toch ook even opmerken dat de plot in het tweede gedeelte van het boek zwaarbeladen is. Als lezer loop je daar in ieder geval het risico dat je het spoor bijster raakt.

Houtman koos ervoor om niet alle verhaallijnen in dit boek volledig af te werken en heeft deze bewust opengelaten voor het derde deel dat later dit jaar verschijnt. Volgens de auteur zou de titel van deze thriller De zwarte olifant  gaan heten, het derde en laatste deel van de dierentrilogie. Wordt dus vervolgd!