Wij willen verdomme meer van dat, Louis van Dievel!

Een pittige en typisch Vlaamse roman, die verdient dan ook een onvervalste Vlaamse recensie. Voor één keer moet dat toch kunnen? ’t Zal wel zijn en ge zult het geweten hebben!

Noem hem zeker niet ‘postbode’ maar zegt gewoonweg ‘facteur’, want dit is het beroep van het hoofdpersonage Ludo; al 42 jaar lang. Hij is de verteller uit de roman De laatste ronde, geschreven door journalist en auteur Louis van Dievel (1953).

“Of ik nerveus ben? Omdat het mijn laatste dag is, bedoelt ge? Kom nu. Ik ben tweeënveertig jaar facteur. Tweeënveertig jaar, vier maanden en één week om precies te zijn. Een facteur die dan nog zenuwen heeft, ik weet het niet.”

Het valt al direct op dat de schrijver zijn roman heeft neergepend in een sappige Vlaamse spreektaal, met hier en daar wat dialect erin. Dat maakt het boek nog iets echter en origineler.

Ludo laat er geen gras over groeien en pakt de lezers meteen vast bij hun kraag; vanaf de eerste bladzijde. Tijdens zijn laatste rondes kijkt hij terug op zijn leven, ook werpt hij voorzichtig - en toch met de nodige schrik - een oogje op wat nog gaat komen: zijn pensioen. Hij blijft graag onderweg eens plakken en drinkt een pint. Het werkterrein van Ludo is het gefantaseerde Vlaamse dorpje Bovenbroek, waar iedereen nog iedereen kent. Waar ieder huisje een eigen kruisje heeft. Ook Ludo, zijn vrouw Marij, dochter Karen en andere dorpsgenoten zijn niet gespaard gebleven van tegenslagen en een pak miserie.

De laatste ronde is een knap in mekaar geknutseld verhaal, dat zowel tragikomisch als psychologisch getint overkomt bij de lezers. Ludo spreekt die lezers eveneens rechtstreeks aan, zodat ze bijna zelf zijn eigen dorpsgenoten worden. Het hoofdpersonage wordt weergegeven als iemand uit uw eigen omgeving; als een vent die ge al jarenlang kent. Ook de andere figuren uit het boek zijn levensechte mensen met hun persoonlijke gaven en gebreken. Ge maakt kennis met zijn vrouw en dochter, met zijn collega’s op het werk en met zijn jeugdvrienden. Zullen de twee stagiaires die met Ludo meerijden tijdens zijn laatste dagen als facteur, zorgen voor een pak extra zonneschijn in zijn leven?

Zijn Vlaamse collega-auteur Erik Vlaminck zei over De laatste ronde van Louis van Dievel: 'Het is een boek dat niet ophoudt bij de laatste pagina.'

Heel schoon gezegd en Vlaminck heeft verdorie helemaal gelijk. Van Dievel – de deugniet - geeft op veel vragen geen antwoord. Hij heeft dat expres zo gedaan, daar moogt ge zeker niet aan twijfelen. Het leven gaat voort, ook dat van de gepensioneerde Ludo; dat van ons evengoed.

Het leven zoals het echt is, met een lach en een traan. Een schitterend verhaal – in al zijn dagelijkse eenvoud – dat eigenlijk vraagt of ge compassie zoudt willen krijgen met onze Ludo. Bol het nog niet af jongen, geniet nu eindelijk eens van uw pensioen, beste facteur! Wij willen verdomme nog meer van dat, Louis van Dievel, veel meer!