Geduld is een schone zaak, maar de beloning volgt

Lang wachten op een nieuw misdaadverhaal van het Zweedse schrijversduo Hjorth Rosenfeldt loont. Deze keer is dat niet anders met De oogst, het zevende en tevens voorlaatste deel van de 'Bergman'-kronieken. Michael Hjorth (1963) en Hans Rosenfeldt (1964) staan weer borg voor een hoogwaardige kwaliteit. Corry van Bree zet een stevige vertaling neer.

Bijna drie jaar na de apotheose van Het oordeel (deel zes), heeft de befaamde - of is het beruchte (?) – forensisch psycholoog en profielschetser Sebastian Bergman een flinke stap teruggezet. Meer zelfs, hij werkt nog slechts deeltijds en hij ontfermt zich meer om zijn kleinkind Emma. Zijn dochter Vanja Lithner daarentegen heeft het heel druk. Zij stort zich op haar eerste grote onderzoek, nadat ze de leiding heeft overgenomen van de afdeling Moordzaken van de Nationale Recherche. Samen met haar teamleden moet Vanja proberen de dader van drie moorden in Karlshamn te klissen. Bij gebrek aan getuigen en tips, verzoekt ze Sebastian om eveneens de handen uit de mouwen te steken. De vrouw van rechercheur Billy Rosén verwacht een tweeling; het mooie leven lonkt. Eerst wil Billy nog korte metten maken met zijn persoonlijke kwelduivels.

'Ze kende Billy zo goed dat het voldoende was om naar zijn lichaamstaal en gezichtsuitdrukking te kijken om te weten wat erin stond. Geen match. Ze waren terug bij af.'

In de proloog maakt de lezer kennis met de anonieme dader. Vervolgens hang je vastgekluisterd aan de pagina’s met een boeiend, doch niet gecompliceerd misdaadverhaal. Je loopt mee met de weerkerende personages uit de vorige delen en volgt hun handelingen en ontwikkelingen op de voet. Het boek is niet alleen aanlokkelijk omwille van de verleidelijke en plastische schrijfstijl van Hjorth Rosenfeldt, maar ook de knap uitgewerkte verhaallijnen en plot houden je constant gegijzeld. De spanningsboog laat het hier en daar afweten; wat niet betekent dat het geheel inzakt. Het motief is populair in thrillerland: wraak. De manier waarop de twee het vertellen en uitdiepen, is intrigerend. Wie is toch die dekselse sluipschutter?

'Sebastian voelde hoe hij onwillekeurig zijn rechterhand balde en het begin van wat tranen zouden kunnen zijn wegknipperde. Het werd hem te veel en het ging te snel.'

De oogst bestaat voor het grootste gedeelte uit een moordonderzoek; de traditionele politieprocedure. Klaar, denk je op dat moment. Helemaal fout; want wat volgt is een regelrechte knaller waarbij politieman Billy centraal staat. Het is een geweldige vondst van de auteurs; de ontknoping is fantastisch. Sebastian Bergman ondergaat een metamorfose; van deze bij momenten onuitstaanbare en narcistische man blijft niet veel over. Toch speelt hij alsnog een heel belangrijke rol. Vanja staat stevig in haar schoenen, de collega’s krijgen eveneens de uitdieping die ze verdienen. Billy laat in de donkere krochten van zijn ziel kijken door middel van zenuwslopende passages die tevens pakkend zijn weergegeven. Dit alles maakt dat deel zeven pas een optimaal leesplezier kan opleveren, als je eerst de vorige zes hebt gelezen. Het verbijsterende einde is de ultieme prikkel om je uitermate benieuwd te maken naar de laatste thriller uit deze succesvolle reeks. In eerste instantie gaat het duo nog een filmscenario schrijven over een thriller met “bovennatuurlijke elementen”. Geduld is een schone zaak, maar de beloning volgt!