De twijfel slaat toe

Wat ooit begon als een weddenschap met een goede vriend, tijdens het nuttigen van een ijskoude Duvel, eindigt bijna een kwarteeuw later in het uitgeven van zijn allereerste roman. Verscholen onder een dikke laag stof vindt Pieter Aspe zijn manuscript uit 1991 weer. Nu, ongeveer 25 jaar later wordt De oxymorontheorie uitgegeven, vooral door de enthousiaste reactie van de uitgever. Is dit een oudje in een nieuw jasje? Tot overmaat van ramp is het zelfs geen thriller, neen: dit is zowaar een roman! Als dit maar goed afloopt…

Wat betekent een oxymoron? Een literaire stijlfiguur, waarbij twee woorden worden gecombineerd die elkaar in hun meest letterlijke betekenis tegenspreken. Een typisch voorbeeld van een oxymoron is: levend lijk. Erg toepasselijk voor deze roman. Een eigen imprint; welke auteur wil dit niet? Binnen dezelfde uitgeverij een ander merk creëren is op dit ogenblik helemaal nieuw, uniek voor Vlaanderen. Pieter Aspe krijgt in dit geval de eer en het genoegen om ervan te snoepen.

De oxymorontheorie is het verhaal van zonderling Pieter De Klerk, veertiger en bewust zonder baan. Hij heeft een afkeer van het leven maar houdt evenwel van schoonheid. Sinds geruime tijd houdt hem maar één ding bezig: het uitzoeken of er wel degelijk leven is na de dood. Als toemaatje onderzoekt hij of we tijdens het leven al iets van het leven na die dood kunnen opvangen. Hier komt dus de oxymoron te voorschijn. Plots wekt Pieters zoektocht de aandacht van de multinational ALLCORP, die wil graag wat meer vernemen over Pieters activiteiten. Het bedrijf wil maar al te graag het eeuwige leven mogelijk maken. Maar voor wie is dit langdurige leven dan weggelegd?

Op het eerste gezicht een bijzonder ambitieuze roman die jarenlang lag te rijpen, totdat zijn schepper hem vrij zou geven. Aspe zelf zegt: ''Het is een verhaal over de zoektocht van iemand naar de Graal, het Onmogelijke.'' Is dit boek, zoals goede wijn, beter geworden met de jaren? Neen, maar ook niet slechter, dit verhaal is intussen nog steeds brandend actueel. In 1991 was er nog geen Google of Facebook; ALLCORP lijkt daar verdraaid erg goed op! De oxymorontheorie heeft dus duidelijk een visionaire insteek; tenzij de auteur en zijn uitgever de lezers op het verkeerde been zetten. Deze roman heeft de tand des tijds goed doorstaan. Echter de theorieën die hier aan bod komen, de ene al wat geloofwaardiger dan de andere, alsook het gefilosofeer worden soms bijna eindeloos uitgesponnen. De lezer zal niet constant geboeid blijven en het af en toe zelfs wat saai vinden; daarom is de roman er niet beter op geworden. Gelukkig is er dan de typische schrijfstijl van Aspe om je te berispen.

Zullen we toosten op de toekomst, op het eeuwige leven? Neen, we doen dit niet met een Duvel in de hand, wel met een koud glas Omer, de nieuwe godendrank van Pieter Aspe.