Een sporadische glimlach, geen gegier of gebrul

Ze schreef eerder twee bestsellers over taal. Taal is echt wel haar ding! En dan nog iets: cabaretier, columnist en tv-persoonlijkheid Paulien Cornelisse geeft haar fictiedebuut De verwarde cavia uit in eigen beheer. Respect! Er is echter een ‘maar’…

Het uitgangspunt van dit boek is origineel: een vrouwelijke cavia die tussen de grote mensen op kantoor werkt. De belevenissen van het hoofpersonage zijn werkelijk uit het leven gegrepen, voor velen herkenbaar. Hoe een braaf diertje tracht te overleven en gemotiveerd te blijven op het werk. Terwijl haar menselijke collega’s in hun dagelijkse kantoorsleur de uren aftellen totdat ze uiteindelijk naar huis kunnen gaan. De cavia heeft een originele naam: Cavia. De intimi noemen haar liefdevol, of collegiaal, Caaf. Tot op de dag dat cupido ten tonele verschijnt. Enzo is een mannelijke cavia met grootse toekomstplannen. Hij wil maar al te graag, samen met zijn geliefde Caaf, in een mobiele goulashbus de Hongaarse nationale schotel verkopen. Volgens hem een gat in de markt…

“Cavia verzamelde alle bonnetjes van iedereen, stopte ze in een envelop, schreef het adres van Anne-Bet erop en voelde zich meteen ontzettend nuttig. Ping, zei haar computer weer. Pong, voegde ze er in gedachte aan toe.” Je beleeft de kantoor- en andere avonturen van Cavia. Paulien Cornelisse pronkt in een aantal fragmenten met haar taalkunsten. Dit betekent evenwel niet dat dit verhaal een mooi voorbeeld is van hoogstaande literatuur. Lachwekkende zinnen of komische situaties komen wel sporadisch voor.

De bijzonder minuscule hoofdstukjes, korte zinnen en duidelijke dialogen bevorderen de leessnelheid. Op luchtige wijze maak je kennis met Caaf en haar collega’s. Het verhaal wordt versierd met humor en cynisme. Je lacht je echter niet te pletter; de lezer zou het zelfs saai kunnen vinden. In De verwarde cavia ontbreekt psychologische uitdieping of welke diepgang dan ook. De karakters die aan bod komen blijven in de luwte. Een plot hoef je ook al niet te verwachten. Je hebt dit boek probleemloos uit in enkele uurtjes. Dit fictiedebuut smaakt niet echt naar meer, hier ontbreekt immers een flinke dosis peper en/of zout.

Het boek is een leuk tussendoortje, waarin de auteur toch niet echt het beste van zichzelf geeft. Paulien Cornelisse kan ongetwijfeld veel beter. Of zullen we zeggen: schoenmaker, blijf bij je leest en laat voortaan die bevallige cavia’s toch gewoon lekker in hun hokje genieten van het leven? Oh ja, de cavia die op de cover pronkt heeft een staart… Neen hoor: dit lieve diertje heeft dan wel enkele staartwervels, een mooie queue krijg je echter niet te zien.

Vlaamse lezers er even attent op maken dat het taalgebruik in dit boek soms wel opvallend ‘Hollands’ klinkt. Na het lezen blijft ook weinig of niets van het verhaal nazinderen. Wedden dat je binnen een aantal weken nog nauwelijks gaat weten waarover dit boek gaat? Een leuk tussendoortje, meer ook niet. Slechts een sporadische glimlach, geen gegier of gebrul.