Cosy crime pur sang. Puur leesplezier.

Corine Hartman heeft met Eva Romeijn een boeiend en charmant geesteskind in het leven geroepen. In “De zoon die alleen overbleef” mag haar hoofdpersonage voor de vierde keer de lezersharten stelen. Een nieuw moordmysterie in de Achterhoek wacht immers op haar. Eindelijk krijgt Hartman waar ze heus recht op heeft. Van de eerste drie delen van deze cosy crime reeks zijn de filmrechten verkocht. Meer dan waarschijnlijk wordt het een succesrijke tv-serie.

Barones van Wildenborch is een oude dame, ze dementeert en voelt zich niet helemaal veilig in het luxe zorghotel, gevestigd in het voormalige kasteel. Volgens haar spookt het in haar woongelegenheid, waar welgestelde oudjes hun laatste levensjaren doorbrengen. De beweringen van de vrouw worden door de medebewoners niet ernstig genomen. Ook kunstschilder Eva Romeijn gelooft niet in spoken. Vaak gaat ze op bezoek bij haar beste vriend Winand, die aldaar verblijft.

In het vredige en liefelijke Vorden treft men op een ochtend een lichaam aan in de tuin van het zorghotel. Op het eerste gezicht is dat geen abnormale gebeurtenis; mensen op hoge leeftijd sterven ooit een keer. Tot er zich nog meer verontrustende feiten voordoen. Pas dan gaan de alarmbellen rinkelen bij Eva. Ze start haar eigen zoektocht naar het verleden en ze stuit op perfect bewaarde geheimen. Betekent dit eveneens het einde van alle ellende?

‘Het schuldgevoel. Het was er onmiddellijk en het is nooit verdwenen, nooit minder geworden. Integendeel. Als het er echt op aankomt, wist ik sindsdien, ben ik een grote nul. Waardeloos.’

De fascinerende proloog, weergegeven in de ik-persoon, maakt je alvast nieuwsgierig. Wat volgt is een onderhoudende misdaadroman, waarin geen keiharde, afgrijselijke passages of loeispannende taferelen voorkomen. De auteur heeft evenwel een scherp oog voor het rustgevende decor dat ze beeldend weergeeft. Pas in de epiloog verneem je wie de geheimzinnige ik-verteller is uit de proloog. Een prima vondst. Steevast kruipt Hartman onder de huid van de belangrijkste figuren. Kundig ontleedt ze elk afzonderlijk karakter, waarbij de emoties een belangrijke rol gaan spelen. Het zijn allemaal echte mensen. Zo diept ze deze keer de bijzondere band tussen Eva en Winand op een pakkende wijze uit. Eva is nog steeds een nieuwsgierige, intelligente, zorgzame en bovenal pittige kunstenaar. Ze schildert om te vergeten. Sinds het overlijden van zijn geliefde vrouw Annemarie is de gezondheid van Winand fel en snel achteruitgegaan. Zijn brein is echter nog in optima forma.

‘Twee vrienden van vroeger die hem zoiets vreselijks hebben geflikt dat ze het verdienen om te sterven? Oud zeer, een rekening die moet worden vereffend voor hij zelf sterft?’

In een onbevooroordeelde en beeldende stijl, rechttoe rechtaan, werkt de schrijver een solide plot uit. Het verhaal - opgemaakt in korte hoofdstukken - verloopt rustig en stapvoets, zonder extra stress. Sporadisch laait de onderhuidse spanning op; dit is nochtans geen fundamenteel element in het boek. Kortom: "De zoon die alleen overbleef" is cosy crime pur sang. Puur leesplezier, met een glimlach en een traan. Op naar deel vijf!