Echo's uit verleden weerkaatsen driftig op het heden

De appel valt niet ver van de boom. Dit is helemaal juist als je spreekt over Hans en zijn vader Gie Bogaert. Beide Vlaamse schrijvers debuteerden zelfs op precies dezelfde leeftijd: op 28 jaar. Geen wereldschokkend feit, toch wel een bijzonder gegeven, niet?  

Twee opmerkelijke verhalen in één, dat is het debuut Echo van Hans Bogaert. Hij heeft het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt; het is allesbehalve een eenvoudige roman geworden.   

De Vlaamse student Viktor Roscam misleidt zijn ouders en zijn vriendin. Eind jaren tachtig meldt hij dat hij onderduikt bij de Benediktijnen, om zich helemaal te kunnen concentreren op zijn studie. Hij ontvlucht echter Vlaanderen en kiest voor West-Berlijn, waar de val van De Muur in aantocht is en de Wende bijna een feit. Hij hoeft geen voorgekauwd leven, hij wil dit zelf uittekenen. Tevens lijdt hij onder zijn schuldgevoel tegenover zijn jongere broer Gerard. Als kleine jongen brak deze laatste zijn nek, door de schuld van Viktor. De Duitse Juliane, een eerder ontoegankelijke vrouw, zet Viktors leven in Berlijn op stelten.  

Bijna 25 jaar later staat de hoofdpersoon als viroloog aan de vooravond van zijn internationale doorbraak. Hij heeft een vaccin ontwikkeld dat chronische ziektes zou genezen. Eenmaal terug in Vlaanderen stuurt Juliane hem een boodschap, waarin ze meldt dat ze is ‘uitbehandeld’. Hoe ver kan of mag Viktor gaan met zijn medische ontdekking, in de hoop hiermee het leven van deze extraordinaire vrouw te redden?  

'Ze klampte zich aan me vast als een appendix. Ik duldde het, gewoon, omdat ik nu eenmaal met haar was vergroeid.' 

Je vraagt je tijdens het lezen weleens af: waar ligt nu toch die magische grens tussen realiteit en fantasie? Echo als debuut analyseren en weergeven in enkele sleutelwoorden? Wonderlijk, gedurfd, filosofisch, origineel, zelfzeker. Hans Bogaert schrijft geen zoutloze zinnen, integendeel, hij voegt er zelfs een flinke portie peper aan toe! Als lezer moet je zeker niet verbaasd zijn dat je bepaalde zinnen of passages meermaals moet gaan herlezen. Het grote onderscheid, tussen een goede en een erg goede romandebutant, toont Bogaert aan met zijn krachtige stijl en taal. Het zijn dan soms wel erg lange zinnen, toch getuigen die telkens weer van hun hoogwaardige kwaliteit. Ook zet hij zijn lezers stevig aan het werk en vereist hij dat ze reflecteren over het intelligente en gecompliceerde verhaal.  

Zijn hoofdpersonage Viktor wil echt iets bereiken en is van plan om zelf nog meer volume en inhoud te geven aan het leven. De echo’s uit zijn verleden weerkaatsen echter driftig op het heden. De auteur slaagt er toch maar mooi in het gecompliceerde karakter en geweten van Viktor te ontleden. Het gebeurt niet vaak dat Vlaamse debutanten het aandurven om meteen met een ambitieus werk door de grote literaire poort te stappen. Met Echo toont Hans Bogaert dit lef wel; driewerf hoera hiervoor.