Onvervalste Noorse mythe en mystiek.

‘Hellenacht’, het derde deel van de door Lars Mytting geschreven ‘Zusterklokken-trilogie’, is voortreffelijk uit het Noors vertaald door Paula Stevens.

Butangen is een fictief afgelegen dorp in Noorwegen. Eind de jaren dertig van vorige eeuw wonen ginds de afstammelingen van de familie Hekne. Kai Schweigaard, tachtig jaar oud intussen, is nog steeds de plaatselijke dominee en voelt zich de beschermheer van de zeventienjarige Astrid Hekne. Hij vertrouwt haar het eeuwenoude Zustertapijt toe, lang geleden geweven door de vermaarde Siamese Hekne-tweelingzusters. Zelfs in Butangen weegt de Tweede Wereldoorlog zwaar op de plaatselijke bevolking. Astrid gaat in het verzet en loopt aldus groot gevaar. Schweigaard doet er alles aan om haar in veiligheid te brengen.

‘Tarald zag infanteriesoldaten achter de tank en schoot op hen. De mitrailleur raakte leeg en werd niet meer geladen, en hij zag dat de jongen naast hem dood op de grond lag. Hij zag ook heel duidelijk dat er een kogelgat in de helm zat waardoor haren en bloed naar buiten gulpten.’

Het slotakkoord van de trilogie is een dikke pil, waarbij in het begin een korte samenvatting volgt van de vorige delen. Dit volstaat niet echt; het boek is zogenaamd perfect leesbaar als een losstaand geheel. Pas instappen met ‘Hellenacht’, betekent evenwel dat je enige voorkennis van betekenis gaat moeten missen. Van start gaan met het eerste deel, ‘De Zusterklokken’, blijft in ieder geval warm aanbevolen. Heel wat personages, eveneens deze uit een ver verleden, vervolledigen het imposante verhaal.

Alweer schotelt meesterverteller Mytting zijn lezers een krachtig verhaal voor. Met zijn beeldende pen geeft hij het tijdsbeeld en de sfeer van toen mooi weer. De belangrijkste figuren kleurt hij prima in. Dit alles doet hij met zin voor detail en precies hier komt het grote gevaar tevoorschijn. De auteur verliest zich af en toe in onbenulligheden. Het historische kader, waarin het verwoestende karakter van de oorlog niet mag ontbreken, krijgt evenwel de nodige aandacht.

‘Astrid ging dichter bij haar zus zitten. Het Zustertapijt lag voor hen op tafel. Gedeeltelijk gerafeld en gescheurd, op andere plekken glinsterend en kleurrijk alsof het gisteren was geweven. Ze bekeek deze overweldigende boodschap uit een andere tijd.’

De roman eindigt op een raadselachtige noot en toch is deze familiesage hiermee keurig afgerond. In ‘Hellenacht’ komen de belangrijkste elementen uit het drieluik in beeld: de staafkerk, de Zusterklokken en het Zustertapijt. Onvervalste Noorse mythe en mystiek.