Gezellige feelgood met stevige dosis diepgang

Als auteur is Margareth Hillebrandt een laatbloeier. Pas op haar drieënvijftigste is ze begonnen met het schrijven van haar eerste boek. Intussen is “Het huis met het blauwe dak” haar vijfde roman; het eerste deel uit de serie “Juliette en Max”. Twee gezonde en energieke pensionados nemen de hoofdrollen voor hun rekening; met plezier zelfs.

Juliette is zeventig en ze voelt zich bijzonder eenzaam na het overlijden van haar levenspartner. Voortaan wil ze nog volop genieten van de tijd die haar rest en ze neemt een drastisch besluit. De pientere dame verkoopt haar penthouse en slaagt erin, door middel van een kunstgreep, zich een plek te verzekeren in een dure zorgvilla. Wat een teleurstelling! Het is ginds een monotone bedoening. Gelukkig ontmoet ze de Hagenees Max, een medebewoner. De twee sluiten vriendschap en ze willen voortaan proberen hun to-do lijsten af te vinken. Het gezamenlijke doel is zorgen voor meer reuring in hun bestaan. Het is een strak plan dat resulteert in komische situaties.

‘Resoluut staat ze op. Dan bedenkt ze zich, kreunt zachtjes en neemt een gebogen houding aan. Ze pakt de rollator, leunt er zwaar op en geeft Max een knipoog.’

Hillebrandt hanteert een heldere stijl en bewijst tegelijk dat ze een bekwaam verhalenverteller is. Korte hoofdstukken met wisselend perspectief houden je de hele tijd gegijzeld. De schrijver zet een hartverwarmende roman neer die effectief uit het leven is gegrepen. Het contrast tussen haar twee protagonisten, Juliette en Max, kan niet groter zijn. Niet alleen qua afkomst en ervaringen, ook hun karakters wijken enorm af. Toch ontstaat een ongedwongen vriendschapsband. Een prima vondst; aantrekken en afstoten, het wekt zeker nieuwsgierigheid op bij de lezers. Hun beider levensloop volg je met grote belangstelling; deze wordt uitgediept weergegeven.

‘Max krabt onder zijn petje. Hij begint zich steeds ongemakkelijker te voelen onder de loerende blik van Juliette. Met toegeknepen ogen observeert ze hem. Het lijkt hem het beste om te reageren met geveinsde onverschilligheid. Alsof het niet over hem gaat.’

Het belangrijkste thema is ongetwijfeld eenzaamheid bij gepensioneerden. Andere onderwerpen die eveneens aan bod komen zijn levenslust, ambitie op rijpere leeftijd, het nijpende woningtekort en opvang voor ouderen, verraderlijkheid. Dit alles overgiet La Hillebrandt met een smakelijke humorsaus. Ze voegt evenzeer een niet onaardig spanningselement toe, zodat je nog meer geboeid blijft lezen. Je vraagt je na het lezen af: wat brengt de toekomst voor dit bijzondere duo? Hun verhaal is in geen geval over en uit nu. Heel graag meer van dat!
“Het huis met het blauwe dak” is een gezellige feelgood met een stevige dosis diepgang.