Komt Zweedse hype snoeihard overwaaien?

Voor haar proefschrift biologie gaat Nathalie Ström broeikasgassen meten in het veengebied, in het Zweedse Mossmarken. Het is een desolate plek, in de buurt waar ze heeft gewoond tijdens haar heel jonge jaren; een gebied dat rijk is aan bossen en meren. Ginds werden – in een ver verleden - de goden verwend met offers, zelfs met menselijke slachtoffers die dienden als offerande. Er is slechts één stille getuige van de drama’s die zich daar hebben afgespeeld: het zompige moeras. Wanneer Nathalie een bewusteloze man aantreft in het veen, alsook een vooraf gegraven graf, gaat bij haar een alarmbel rinkelen. Slaat het verleden opnieuw genadeloos toe in het heden? Maya Linde, politiefotograaf, gaat samen met Nathalie op zoek naar een glasheldere verklaring voor deze mysterieuze gebeurtenissen. Een woelige historie komt op een slepende wijze aan het licht.

“Ze had zich eigenlijk voorgesteld dat de vegetatie meer zou zijn toegenomen, ook al wist ze dat de processen op dit soort dennenvenen bijzonder langzaam verliepen. Het leek in al die jaren amper te zijn gegroeid. Het zag er net zo uit als ze het zich herinnerde, in de tijd dat ze hier zo vaak kwam.”

Het offerveen is een erg langzame thriller, waarin de spanning nooit echt fel oplaait. De auteur verliest zichzelf wel meer dan een enkele keer in oeverloze uiteenzettingen die het verloop van het verhaal niet verder helpen. De belangrijkste karakters missen nog een extra portie uitdieping; ze blijven jammer genoeg niet kleven aan je lezersvel. Het is haar eerste thriller; de Zweedse Susanne Jansson (1972) verdient in ieder geval alle krediet. Aan dat laatste heeft Tineke Jorissen-Wedzinga helemaal geen boodschap. Zij benut optimaal haar jarenlange expertise om hier een lekker lezende vertaling neer te zetten.

“Een stukje verderop mondde het veen uit in open water. Als kind had ze een keer een oud voorwerp op de bodem van het meer gevonden. Het bleek een zogenoemde fibula te zijn uit de ijzertijd, een soort kledingspeld die een paar eeuwen later werd vervangen door knopen.”

Het verhaal kronkelt steeds verder en baant zich zonder enige haast een weg door het moeras. De uiteindelijke apotheose zorgt niet voor een knaller; terwijl je ergens verwacht dat een knappe twist alsnog gaat zorgen voor een hartelijk hoera-moment. Nochtans is het lezen van deze raadselachtige roman niet alleen een zaak van kommer en kwel. Het offerveen bezorgt je uren vol geriefelijk leesplezier. Susanne Jansson hanteert een attractieve stijl en een hedendaagse taal. Tevens is er de originele en mysterieuze setting die netjes ingekleed wordt weergegeven. Het mysterieuze sfeertje dat over het veen hangt, houdt het verhaal overeind.

Je vraagt je misschien af, of het wel een briljant idee is geweest om dit debuut meteen in een twintigtal landen uit te brengen. Neen mogelijkerwijs, tenzij de Zweedse hype snoeihard komt overwaaien. Toch moet hier welbeschouwd worden benadrukt dat het schrijftalent van deze Zweedse dame prominent aanwezig is; het moet echter nog even verder blijven rijpen. Een thriller met een exclusieve titel die ogenschijnlijk gebukt gaat onder een donkere nevel. Het verhaal zelf daarentegen, dat heb je zo uit.