Baskische meeuwen nemen geen al te hoge vlucht

Het uur van de meeuwen, vertaald door Imke Zuidema, is het tweede deel met de jonge inspecteur Ane Cestero en haar Speciale Eenheid Ontwrichtende Moordzaken (SEOM). Dit keer tekent de Spaanse Ibon Martín (1976) de grillige Baskische kust en het glooiende landschap kundig uit. Het Baskenland dient als achtergrond voor een grimmig misdaadverhaal.

Hondarribia is een vissersdorpje, niet ver van de grens met Frankrijk, waar jaarlijks op 8 september de Alarde plaatsvindt. Het is een traditionele stoet, waarin de plaatselijke bevolking de historische overwinning van de Basken op de Fransen herdenkt. Midden in de parade van 2019 wordt een vrouw met messteken om het leven gebracht. De dader lost probleemloos op in de massa. Ane Cestero en haar SEOM-team komen, net zoals in het vorige boek De dans van de tulpen, andermaal samen en moeten meteen aan de bak. Ze openen de jacht op een seksistische moordenaar. Het blijft evenwel niet bij een enkele slachting; er vallen nog andere slachtoffers te betreuren. Zegeviert het recht?

‘Er is nu alleen nog maar chaos na de strijd: verwarde mensen, verloren blikken en een spoor van bloed dat langzaam via de straat naar beneden druipt. Een aanblik die aan oorlog doet denken. Cestero trekt haar wapen en loopt op de grootste groep mensen af.’

Het boek lezen als een losstaande thriller levert je geen echte belemmeringen op. Het is steeds handig vooraf een minimale voorkennis te verzamelen over de protagonisten Ane, Julia en de andere politieagenten. Dit betekent niet dat de karakters van deze personages in een vorig deel reeds grondig zijn uitgediept, integendeel. Evenzeer verneem je in Het uur van de meeuwen slechts mondjesmaat iets interessants over het verleden van de hier terugkerende speurneuzen. De eerste korte hoofdstukken zijn goed raak en zorgen voor een portie spanning. Wat volgt is een eerder rommelige weergave van de talrijke gebeurtenissen, waarbij de essentie van de voornaamste plotlijn net niet in het honderd loopt. De bruuske perspectiefwisselingen tussen de koppige Ane, haar pittige collega Julia (die graag surft) en hun gekwelde chef Madrazo, maken het er niet eenvoudiger op. Pas richting het einde valt alles in de juiste plooien en neemt de nervositeit toe.

‘In de volle maan heeft ze zicht op een panorama dat onder normale omstandigheden zou uitnodigen tot rustig genieten van het uitzicht. De ene baai volgt op de andere, de lichtjes aan de Franse kust twinkelen, een vrachtschip koerst op een nog roodgekleurde horizon.’

Op een markant filmische en gedetailleerde wijze beschrijft Martín de kustlijn en zet de streek flink in de verf. Tevens schenkt hij aandacht aan de Baskische tradities, zoals de Alarde er inderdaad een van is. Jammer dat hij niet dieper ingaat op de sentimenten van Ane en Julia, of op de schuldgevoelens van Madrazo. Deze laatste krijgt immers een eigen afzonderlijke verhaallijn; los van de basisplot. Een voortreffelijk uitgewerkt en intrigerend thema daarentegen is het stereotype machogedrag; de behoudzuchtige instelling van de Baskische mannen tegenover de vrouwen. Daar laat hij geen steken vallen. De uiteindelijke, werkelijke moordenaar komt uit een onverwachte hoek. Dit alles resulteert in een vermakelijke leesbeurt van een duister misdaadverhaal; meer hoef je echter niet te verwachten. Deze meeuwen uit Baskenland nemen geen al te hoge vlucht.