Misdaadverhaal met psychologisch zwaartepunt

De Vlaamse veelschrijver Luc Vos verliest zijn pijlsnelle pen geen dag uit het oog. De Antwerpse inspecteur Anne Verelst plukt daar zeker weer de vruchten van. ‘Het woord’ is intussen het derde deel, waarin ze een hoofdrol kan opeisen. Nog niet kennisgemaakt met de serie? Geen nood, elk deel is in principe leesbaar als een losstaand verhaal.

Deze keer krijgt Verelst, geassisteerd door haar team van de Oudaan, een aantal verdwijningen van jonge vrouwen op haar bord. De dames worden eenvoudigweg van de straat geplukt en ontvoerd. Ze blijven spoorloos en de speurneuzen zitten met de handen in het haar; er zijn nauwelijks of geen aanknopingspunten. Intussen blijft de hoeveelheid slachtoffers toenemen. De klok tikt genadeloos verder.
Kunnen een mysterieuze predikant en zijn vrouw, die zich prominent vertonen in het stadsbeeld, het tij helpen keren? De twee fanatieke gelovigen hebben weinig of geen succes met hun publiekelijk gospel. Hebben zij misschien iets opgemerkt en zetten zij Anne op de goede weg?

‘De vrouw zakt met een zucht in elkaar, hij werpt haar benen naar binnen en sluit de deur met een klap.’

In Het woord confronteert de auteur zijn lezers met twee los van mekaar uitgewerkte verhalen. De werkwijze van het politieteam levert weinig nieuws op. Vooral de verhaallijn over het koppel “evangelisten” is intrigerend. Dit duo neemt zelfs een andere roepnaam aan. Hij verandert zijn naam Anthony in Ask; zij van haar kant heet niet langer Iris maar Embla. Ze houden er een eigenaardige levenswijze op na. Ask loopt braaf in de pas, terwijl Embla de broek draagt en de lakens uitdeelt. Hun geloofsextremisme zorgt evenwel niet voor enige ondraaglijke spanning in het verhaal. De vaart en de toenemende druk manifesteren zich pas laat.

‘De gedachte flitste al een paar keer voorbij, krampachtig duwt Anne hem weg. Ze wil niet geloven dat de geschiedenis zich herhaalt, ze weet dat het tegendeel maar al te vaak is gebleken.’

In dit misdaadverhaal, om het woord thriller niet in de mond te nemen, ligt de klemtoon veeleer op het psychologische vlak. Je maakt immers uitgebreid kennis met de verdwenen jonge vrouwen en met hun opgelopen trauma’s. Qua aanvullende karaktertekening van Anne, als hoofdpersonage, geeft het boek eveneens extra diepgang vrij. Deze harde tante blijkt ook maar een mens van vlees en bloed te zijn.
Vos maakt opnieuw handig gebruik van zijn aantrekkelijke stijl en taal om je probleemloos bij de les te houden. In vooral korte hoofdstukken blijf je gemotiveerd om steeds verder te lezen. Ondanks het feit dat je al vrij snel meer weet dan Anne en haar collega’s. Het zij zo.
Drie en een halve ster.