Door het bos de bomen niet meer zien?

Hij is eerste hoofdinspecteur van de recherche, K11. Zij is hoofdinspecteur van dezelfde afdeling. Het duo Oliver von Bodenstein en Pia Sander wordt intussen al in acht thrillers achter moordenaars aan gestuurd. Hun schepper, de Duitse auteur Nele Neuhaus (1967), is hiervan de schuldige.

De locaties uit Het woud bestaan echt, de personages zijn dat niet. Wacht even… met uitzondering van Ajay ‘Bandi’ Arora; die is wel degelijk de eigenaar van restaurant Merlin am Zauberberg in Ruppertshain. Neuhaus kent het Taunusgebergte bijzonder goed, het is immers haar thuishaven. Haar succesvolle rechercheursduo houdt ze erg strak onder controle. In deze thriller krijgt Oliver von Bodenstein het hard te verduren. De gedisciplineerde – maar vaak te goedhartige en hoffelijke – hoofdinspecteur raakt bij deze moordzaak bijzonder persoonlijk betrokken. Hierbij wordt hij keurig geholpen door Pia, zijn positief en praktisch ingestelde collega.

In het bos vlakbij Ruppertshain wordt brand gesticht; een caravan brandt helemaal uit. Rechercheurs Oliver en Pia worden opgetrommeld om een onderzoek te openen naar het opzettelijk aansteken van deze brandhaard. Het is meteen duidelijk dat het uitdraait op een moordzaak; men vindt tussen de overblijfselen van de caravan een lijk. In een tehuis voor terminale patiënten wordt een doodzieke vrouw vermoord. Vanaf dan bevindt Bodenstein zich op persoonlijk terrein; hij kent immers deze oude dame sinds zijn kindertijd. Samen met collega Pia graaft hij diep in het verleden, toen in 1972  zijn beste vriend Artur spoorloos verdween. Dit feit blijft nu, jaren later, nog steeds als een opgelopen kindertrauma door Oliver’s hoofd spoken. Heel wat bewoners van het plaatsje Ruppertshain blijven zwijgen over dat verleden. Waarom toch?

‘Het korte gesprek met Anita Kern had Bodenstein bijna nog meer geraakt dan dat met Wieland Kapteina, waardoor hem pas toen hij in de auto zat en de motor had gestart, de sleutelbos te binnen schoot. Hij stapte dus weer uit, liep langs het café en sloeg de Gärtnerweg in. Het huis waar Patrizia en Jakob Ehlers woonden, lag maar een paar meter verder.’

Zoals in de vorige thrillers van Neuhaus, zo maken ook nu weer heel wat personages hun opwachting. Karakters die dan nog eens heel wat onderlinge intriges met zich meedragen; dit maakt het verhaal toch ietwat verwarrend. Te veel van het goede. Niet voor niets staat een uitgebreid personenregister voorin het boek. De schrijfstijl zou je kunnen omschrijven als een heel nuchtere weergave van de gebeurtenissen. De setting wordt prachtig beschreven; de belangrijkste personages komen echt tot leven. Als ze niet worden vermoord, tenminste…

Het leesplezier wordt zo nu en dan afgeremd, zeker wanneer het niet helemaal duidelijk is wie er aan zet of aan het woord is. De lange hoofdstukken remmen de snelheid af, ook de subplots halen de vaart eruit. De apotheose na meer dan 500 pagina’s is niet echt spectaculair, zeker niet na dergelijke dikke pil van een misdaadverhaal. Zelfs qua geloofwaardigheid is het boek eerder dubieus. Waarom? Oordeel zelf maar na het lezen, dit kan niet worden verklaard zonder spoilers vrij te geven.

Het woud is dan wellicht niet de beste Neuhaus, toch is het telkens weer genieten van de belevenissen van - en de chemische reactie tussen - de twee protagonisten Oliver en Pia.

Het woud: door de bomen het bos niet meer zien?