Verhaal onder hoogspanning zetten, pas dan volgt de knaller

Thrillerdebuten zijn zeldzaam geworden; het aantal loopt sterk terug in het Nederlandstalige gebied. Alice Fokkelman (1966) dacht wellicht: “Ik ga hier iets aan doen en ik waag mijn kans”. De Nederlandse schrijfster zet met Ik ken je nog haar eerste, voorzichtige stapjes in het land van het spannende boek.

Manon wordt tijdens haar jeugdjaren flink gepest door buurjongen Wessel de Ruyter. Ruim twintig jaar later heeft ze alles mooi voor elkaar; ze woont met haar man en dochter in een keurig huis. Tot op de dag dat die dekselse pestkop Wessel opnieuw komt opdagen, dit keer als haar nieuwe buurman. Zal haar jeugdtrauma een vervolg krijgen en diepe wonden veroorzaken, of stelt Manon zich al dat geplaag gewoonweg voor in haar hoofd? Ze heeft haar man en haar beste vriendin Suus nooit iets verteld over de jeugdige pesterijen. Wessel lijkt nog geen haar veranderd, ondanks zijn kale hoofd. Gaat het jennen van deze kwelgeest weer lekker verder, straffeloos? Haar man Jasper en beste vriendin Suus zien de familie de Ruyter wel zitten. Wie draagt er welke geheimen met zich mee?

Iedereen kent wel iemand die wordt gepest of een persoon die anderen tergt. Dit is - qua thema – een schitterend uitgangspunt voor een psychologische thriller. Het hoofdpersonage krijgt het hard te verduren; als kind en later als volwassen vrouw. Met bijzondere dank aan haar persoonlijke judas Wessel. Manon is een gewillig slachtoffer ook; ze slaat niet terug en blijft maar incasseren. Kundig belicht Alice Fokkelman de problematiek rond pesterijen, alsook het persoonlijke drama dat zich afspeelt bij haar vrouwelijke protagonist. Je wordt als lezer geconfronteerd met de twijfels van Manon; met haar gevoelens van beklemming, onvermogen, boosheid en eenzaamheid.

“Uit pure verveling drink ik te veel. Urenlang zit ik alleen op het terras bij ons huis met een tijdschrift, maar van lezen komt het niet. Mijn gedachten dwalen constant af. Wat betekenen al die enveloppen in de la bij Wessel en Sabine? Is Wessel wel echt op zakenreis? En is Jasper stiekem verliefd op Sabine? Ben ik hem langzaam kwijt aan het raken?”

Het zijn interessante vragen, neergeschreven in slechts enkele zinnen. De antwoorden hierop volgen pas na heel wat herhalingen of omzeilingen. Nu komt echter de grote ‘maar’: Ik ken je nog is niet echt een psychologische thriller. Hiervoor mist het boek een belangrijke dosis spanning (zelfs de onderhuidse volstaat hier niet). Ook de spanningsopbouw blijft vaak te vlak. Het verhaal ontrolt zich tergend traag en wordt breed uitgesponnen. Manon is depressief, of ze is het niet, op een bepaald moment zeg je met een boze stem: “Kom op, meid! Sla nu toch een keer fel terug!”

Na dertig korte hoofdstukken, neergeschreven in een bijzonder toegankelijke taal, moet je vaststellen dat dit thrillerdebuut slechts een behoedzame - maar bewonderenswaardige - poging is. Een positieve noot: de auteur keert graag terug in de tijd, waarbij het verleden van Manon wordt uitgespit. Haar eigen vader gelooft haar niet; hij is immers van mening dat dochterlief zich aanstelt. Dat ze van alles een drama maakt. De twee protagonisten, tevens twee tegenpolen, worden behoorlijk goed neergezet. Een onstabiele vrouw tegenover een stoere man.

Alice Fokkelman beschikt ongetwijfeld over het vereiste potentieel en talent om het te gaan maken als thrillerschrijfster. Dit alles moet alleen nog tot volledige ontplooiing komen. Drijf het vermogen en de explosiviteit op en zet het verhaal onder hoogspanning. Het eindresultaat zal een knaller zijn.