Een morbide sfeer

Iris en de tweeling is geen roman maar een novelle van net geen 100 pagina’s. Het verhaal bestaat uit drie delen waarbij Daan, de eerste tweelingbroer, de spits mag afbijten. Zijn ander tweelingbroertje Anton heeft de geboorte niet overleefd. In het tweede deel is het andersom en overleeft Anton als enige van het duo en is Daan doodgeboren. Tenslotte krijgt Iris alle aandacht van de auteur en lezers om het verhaal keurig af te ronden. Iris heeft immers met elk van deze tweelingbroers een relatie. Maar wie van beide jongens heeft nu werkelijk zijn geboorte overleefd en wie niet? Je kan het zo gek niet bedenken…

Kunstenaar Nelle Boer (1982) heeft met zijn verschillende alter ego’s al heel wat op zijn conto. Dit keer schrijft hij evenwel voor de allereerste keer een novelle onder zijn eigen naam; meteen goed voor een bizar maar uitermate raak verhaal.

“Omdat niemand erover durft te praten moet ik degene zijn die verslag doet van Iris’ belevenissen en als bromvlieg ben ik, al klinkt dat onbescheiden, de ideale verteller. Om te beginnen heb ik miljoenen ogen waarmee ik dit vreselijke huis in haar totaliteit in me op kan nemen. Maar ik kan ook vliegen, zoals ik nu doe richting de tafellamp op het dressoir in de woonkamer. Nadat ik op het lichtknopje van de lamp land slinger ik op mijn zestal voetjes via de gekromde standaard omhoog. Eenmaal boven zet ik mij neer op de rand van de lampenkap. Zo kijk ik naar de vader en de moeder en naar Iris, verspreid over de bank en de stoelen.” Zelfs een onschuldige bromvlieg grijpt gretig zijn kans om eventjes beroemd te zijn. Een vreemdsoortig verhaal, waarbij realiteit en waanzin elkaar voortdurend kruisen.

Cynisme troef in deze sombere en akelige novelle. Een vertelling, waarbij xenofobie en het actuele politieke klimaat in Nederland flink aan de kaak worden gesteld. Anton is het meest merkwaardige personage uit het verhaal; hij is tegen de democratie, een onvervalste racist en alles wat daarbij hoort. Hij komt erg minachtend over. De zelfmoordneigingen van Iris en de apathische Daan wekken bij de lezer evenwel ook geen gevoel van genegenheid op. Iris en de tweeling is een zware vertelling die wordt opgevrolijkt door de aanwezigheid van een afgewogen dosis geestigheid. Nelle Boer beklemtoont zelfs, en met aandrang, hoe rot en verachtelijk de mens wel kan zijn. Deze toon is toch wel overheersend in dit verhaal, ondanks de bijtende humor. Er hangt overduidelijk een morbide sfeer rond deze novelle. Echt niet geschikt voor mensen die kampen met een depressie!