Onderhoudend misdaadverhaal

Londen wordt geteisterd door een seriemoordenaar; de media noemen hem ‘de Jackdaw killer’. De koele moordenaar heeft reeds minstens drie slachtoffers op zijn geweten en houdt er steeds dezelfde modus operandi op na. Rechercheur Scarlett Delaney vormt een energiek professioneel duo met de zogenaamde ‘privédetective’ Henry Devlin. Deze uitermate bekoorlijke man is ingehuurd om het politieteam bij te staan. De chemie die ontstaat tussen Scarlett en Henry, vormt geen garantie dat de twee de gruwelijke doder kunnen stoppen. Het is een spelletje van wie het beste kan liegen en bedriegen.

De Britse misdaadauteur Daniel Cole heeft furore gemaakt met zijn Ragdoll-drieluik. Om niet helemaal knettergek te worden tijdens de pandemische lockdown, schreef hij “Jackdaw” (“Kauw”); de start van een nieuwe reeks. Is hier een nieuw succesverhaal in de maak?

‘Haar grote groene ogen puilden uit en kleurden rood doordat de kleine bloedvaten een voor een waren gebarsten, en haar altijd smetteloze huid vertoonde nu vijf diepe schrammen, alsof iemand als een laatste belediging zijn of haar nagels over haar gezicht had gehaald.’

Het boek begint alvast met een spannende en intrigerende proloog. Je denkt meteen: top, we zijn vertrokken voor een kanjer van een verhaal. Ook de relatief korte hoofdstukken zetten je aan tot blijven lezen. Helaas, Cole houdt zijn moordende tempo niet lang vol; in tegenstelling tot zijn vorige boeken. Voor een topthriller zijn de spanning en de spanningsboog echt van primordiaal belang. Jammer maar helaas; dit maakt dat “Jackdaw” veeleer een misdaadroman is. De moorden zijn evenwel knap bedacht en tot in de details uitgekiend; ze volgen elkaar ook bliksemsnel op. Sommige gebeurtenissen zijn op - of over - het randje van de geloofwaardigheid. Tevens legt de schrijver iets te vaak de nadruk op humor, wat nadelig is voor de suspense, de ontwikkelingen en intriges.

‘En daarop stapte Frank zachtjes grinnikend de deur uit – want wraak is een gerecht dat het best koud kan worden opgediend… tussen twee sneeën roggebrood.’

Qua structuur getuigt de auteur van vakmanschap; de opbouw staat als een huis. De personages daarentegen blijven aan de vlakke kant. Zelfs de impulsieve en roekeloze Scarlett (die de serie in principe zou moeten dragen), alsook haar mentor Frank en de mysterieuze figuur die Henry wel degelijk is, ontsnappen er niet aan. Lang niet alle vragen krijgen een bevredigende repliek; ondanks de drie (!) epilogen. Zijn lezers moeten aldus blijven uitkijken naar deel twee; in de hoop dat de openstaande vragen een treffelijk antwoord gaan krijgen. Een onderhoudend misdaadverhaal; dit keer hoef je niet veel meer van “Jackdaw” te verwachten.