Soepel, transparant verhaal met inhoud

“De kramp in mijn buik wordt steeds erger. Mijn moeder is weg, ik zal haar nooit meer vinden. Bij die gedachte bereikt de pijn een hoogtepunt en komt tot uitbarsting. Een diepe, allesverzengende scheut slaat door me heen.”

Marius Beeke is de zoon, een eerder introverte, zwijgzame jongen met een verwonderde blik op zijn onmiddellijke omgeving. Vol verbazing kijkt hij naar de nieuwbouwwijk rondom hem, in het Rotterdamse van de jaren zeventig. Hij observeert het bijzonder drukke en lawaaierige winkelcentrum. Hij concentreert zich bovenal op zijn merkwaardige en eigenzinnige moeder. In haar eigen woorden maakt ze Marius wijzer over de toestand in de wereld. Ondanks deze bron van informatie groeit de jongen op in een zich steeds meer isolerende atmosfeer. Spreken is immers niet zijn favoriete werkwoord; hij concentreert zich  liever op het kijken en luisteren. Marius voelt zich genoodzaakt om de fragiele maatschappij – en zijn moeder in het bijzonder - te behoeden voor onheil. De wijk waarin ze wonen heeft zwaar te lijden onder de activiteiten van jeugdbendes. Moeder is er zeker van dat zoonlief haar zelfs nog gaat overtreffen, later.  

Al sinds zijn twintigste droomt hij ervan, van een romandebuut. Dertig jaar later - en na heel wat pogingen - is het zover. De Nederlandse tekenaar en auteur Markus van der Graaff (1967) zet met Mijn moeder en haar zoon een verhaal neer van zo’n 160 pagina’s.

“Het ziet eruit als glas, zo’n kwal, maar als je je voet erop zet, dan zak je weg. Het is eerder een druppel water op het zand. Ik buig me voorover om hem beter te bekijken, vanuit een ooghoek zie ik dat mijn moeder niet op me wacht. Het begint te jeuken in mijn buik, net als in het winkelcentrum.”

Als lezer volg je het hoofdpersonage, vanaf het moment dat hij nog in de buik van moeder Ineke zit. Je verneemt hoe Marius zijn wereld ontdekt en hij (onbewust) wordt geconfronteerd met zijn ontluikende seksualiteit. Tot hij als een bijna volwassen man overeind blijft in een woelige biotoop. Hoe een oorspronkelijk onschuldige observator evolueert tot een bijzonder iemand, met een eigen identiteit en karakter. Uiteraard draagt hij de opvoeding met zich mee, die hij heeft gekregen van zijn moeder. Een vrouw die zichzelf het epicentrum waant van de huidige samenleving.

Van der Graaff tekent met woorden; hij doet dit nog nauwgezet ook. Verwacht echter geen gespierde taal of complexe stijl. Zeker ook geen snijdende spanning of uitbundige romantiek. Wat krijg je dan wel? Een verhaal dat bestaat uit een frisse mengelmoes van bittere ernst, humor, lichte dwaasheid en vervreemding. Mijn moeder en haar zoon is een soepel en transparant verhaal, met inhoud.