Geen vrije val, met of zonder regressietherapie

In zijn wonderbaarlijke, bizarre ervaringen vindt hij een krachtige bron van inspiratie voor zijn roman Morgan, een liefde. De Nederlandse auteur Bas Steman (1971) beweert zelfs dat hij de gereïncarneerde versie is van de Welshman Morgan Gethin Probert, een van de protagonisten uit het boek. Ofwel ga je Steman rotsvast geloven, ofwel verwijs je het fenomeen wedergeboorte naar het rijk der literaire fabels.  

Betrys blijft op hem wachten, op haar soldaat en parachutist Morgan, eveneens Mock genaamd. Keert de liefde van haar leven echter wel heelhuids terug van de oorlog, in 1944? Vele tientallen jaren later staat een ander hoofdpersonage - een auteur – klaar, om zich tijdens een zakelijk plezieruitje aan een parachutesprong te wagen. Totaal onverwacht slaat echter de paniek helemaal toe bij hem. Raar maar waar: vanaf dat bevroren moment wordt het bestaan van Mock en dat van de auteur aan elkaar gekoppeld.

Meer prijsgeven over de inhoud is niet opportuun. Morgan, een liefde is een gecompliceerde maar pakkende roman, waarin echte/hechte liefde een fragiel maar belangrijk thema is. De schrijver weet dit onderwerp mooi en vakkundig uit te werken. Je spreekt niet over oorlog zonder het woord dood in de mond te nemen. In het verhaal zijn deze twee onderwerpen onvermijdelijk aan elkaar gekoppeld. Het boek vereist constant de opperste concentratie van de lezer, omwille van de steeds wisselende sprongen heen en weer in de tijd, alsook door het vertelperspectief. Tevens waagt de auteur zich aan een vermetele constructie, die wellicht - zeker tijdens de beginfase - voor verwarring zorgt. Dit alles maakt het lezen er niet eenvoudiger op. Toch zorgt deze verbazingwekkende roman - met een hoog realiteitsgehalte - voor een bijzondere leeservaring. Een opmerkelijke beleving, waarbij Bas Steman effectief verandert in de persoon van Morgan. Niet alle passages zijn even attractief of geslaagd, de schrijfstijl en -taal zijn dat wel. Het sporadisch lyrische uitstapje is dan de pittige kers op de taart.

“Als donkere vlekken glijden de wolken over de zee. Een onzichtbaar penseel schildert golvende witte streken aan de horizon. Krijtrotsen. Opgetrokken uit fossiele resten, miljarden skeletjes van honderden miljoenen jaar oud. Ik zie mezelf staan, van boven, van achteren, vanaf het water. Mezelf met de handen in de zakken, de zeewind die mijn haren grijpt. Jezelf zo zien heeft iets surrealistisch.”

In Morgan, een liefde overlappen realiteit en fictie elkaar vlekkeloos. Want wat is werkelijkheid en wat is fantasie? Wie is wie? Historisch klopt het in ieder geval wel… In zijn nawoord schrijft de auteur: “Deze reis was een achtbaan – emotioneel en zeker ook rationeel – en is misschien wel het wonderlijkste dat me in mijn leven is overkomen.” Gaat het nu over een werkelijke reïncarnatie, Bas Steman? Of is het toch surrealisme, een persoonlijke droomwereld die wordt opgeroepen? Feit: het autobiografische niveau is hoog, evenals de graad van originaliteit. Geen vrije val; met of zonder regressietherapie.