Amusante voetreis, zonder meer

Met Roadtrip zet het Australische schrijversechtpaar Graeme Simsion en Anne Buist een logisch vervolg neer op Camino. Terwijl de twee vooraf hun pelgrimsroute naar Rome lopen, bedenken en bespreken ze de plotlijnen van hun nieuwe creatie. Tevens hebben ze oog voor de details onderweg. Alles uitschrijven doen ze tijdens de eerste lockdown in het thuisland. Het eindresultaat van deze nauwgezette samenwerking levert alweer een onderhoudende feelgood op. De vertaling is van Mariëtte van Gelder.

Na het beëindigen van hun voettocht naar Santiago de Compostela, heeft de liefde tussen Zoë en Martin gefaald. De Amerikaanse kunstenares is teruggekeerd naar San Francisco, om ginds haar kunstenaarsdroom te volgen. Hij is een Engelse ingenieur die nog steeds woont in Sheffield. Nu, drie jaar later, mag Cupido opnieuw volop zijn kans wagen. Zoë krijgt het verzoek van Gilbert, de ex-man van haar oude vriendin Camille, om samen een pelgrimstocht te lopen naar Rome. Een ambitieus plan; Camille lijdt immers aan MS. Ze wil koste wat het kost kennismaken met de paus. Het lot zorgt ervoor dat Martin en zijn problematische dochter Sarah, alsook haar Duitse vriend Bernhard, de groep wandelaars komen vervoegen. De tocht van het zestal gaat van start in het Franse Cluny. Het eindpunt ligt zo’n duizend zeshonderd kilometer daarvandaan.

‘Camille had me niet verteld dat ze mijn ziel wilde redden, of dat ze het hele pakket zonden bij de paus moest afleveren.’

Lezers die Camino nog niet hebben gelezen, starten met een lichte handicap qua voorkennis. Wie is wie? Hoe liggen de onderlinge verhoudingen? Aanvankelijk is dit lastig, doch het blijkt zeker niet onoverbrugbaar. Je loopt lekker mee met het zestal protagonisten en je leert ieder lid van deze groep buitenbeentjes afzonderlijk kennen. Wat volgt is een reisverhaal dat voorzien is van een hoeveelheid drama, intriges, vriendschap en liefde. Dit alles is weergegeven aan de hand van constante perspectiefwisselingen tussen Zoë en Martin. Bovenaan elk kort hoofdstuk staat duidelijk vermeld welke ik-verteller aan het woord komt. Het is geen overbodige luxe, je moet steeds schakelen.

‘Bernhard was in zijn sas. Hij leek de meeste avonden een halve koe te verorberen; de liefde voor vlees van de Duitsers – of jonge mannen – leek sterker dan zijn zorgen om het milieu en Sarahs goede voorbeeld.’

Deze bedevaart loopt niet steeds over rozen; het weer in de Alpen laat het vaak afweten, de logementen ogen meestal niet aantrekkelijk. De plaatselijke bevolking komt als onaangenaam over. Gelukkig vloeit de wijn rijkelijk; met dank aan wijnkenner Gilbert. De beide auteurs concentreren zich op hun hoofdpersonages, alsook op de weerslag van het verleden op het heden van deze personen. Het geldt zowel voor het duo Zoë en Martin, als voor Zoë en Camille. Een knappe zet van Simsion en Buist; goed voor enige diepgang. De echte karakters komen naar boven; allen zoeken ze naar hun werkelijke ik. Je merkt hun evolutie naarmate het boek vordert. Zo is Martin bijvoorbeeld veel meer dan alleen maar de man die veel verwacht van zijn verdere leven. Zoë probeert uit te vissen wie ze werkelijk is, hierbij komt ze zichzelf tegen. Sarah verandert ook, in gunstige zin zowaar. Bernhard bezit een vreselijk ego; aan Sarah de uitdaging om de houding van haar boezemvriend aan te vechten, of gewoonweg te aanvaarden. Dankbare topics die in het verhaal aan bod komen zijn zelfreflectie, individualisme, vergiffenis schenken, genegenheid en kameraadschap.

Halverwege de roman valt het geheel ietwat in. Het ultieme doel blijft overeind: Rome halen. Zodra het einde nadert, gaat het niet de richting uit van ‘ze leefden nog lang en gelukkig’; allesbehalve zelfs.
Roadtrip is een amusante voetreis, zonder meer.