Realistisch tijdsbeeld, spetterende finale

Onlangs verscheen Sluipweg, de derde thriller van Ingrid Oonincx. De auteur woont in Tilburg, maar is afkomstig uit het grensgebied tussen Nederland en België, tevens de locatie van het gebeuren in dit nieuwe boek.

‘The Magnificent Seven’: achter deze benaming gaat een clubje van zeven hechte jeugdvrienden schuil. December 1985: na een avondlijke uitstap van dit groepje gaat het fout, een verschrikkelijk ongeluk met dodelijke slachtoffers vindt plaats. Het clubje wordt uit elkaar gerukt en de overlevenden gaan elk hun eigen weg. Marcel beheert de boerderij van zijn overleden vader; Patrick, een arrogante patser, waagt zich als bordeelhouder en Gwen heeft een liefdeloos huwelijk met Richard. Tien jaar later ontmoeten de drie elkaar opnieuw tijdens de begrafenis van een overleden clublid, en nemen ze de draad van hun vriendschap weer op. Gwen, het hoofdpersonage, heeft het na al die tijd nog steeds erg moeilijk met wat er vroeger gebeurd is. Het is voor haar nog steeds een zware dobber om het leed te verwerken en het geheim uit haar jeugd een plaats te geven. Wraakgevoelens zullen uiteindelijk beslissen over leven en dood.

De psychologische thriller Sluipweg  ligt qua schrijfstijl zeer duidelijk in het verlengde van Nickname  en Botsing, de eerste twee boeken van Ingrid Oonincx. Door haar selectieve woordkeuze en directe, doelgerichte vertelwijze is deze thriller geen dikke pil geworden, want kort maar krachtig voert de boventoon. Enige opsmuk om het verhaal aan te dikken past duidelijk niet in het plaatje van deze auteur. Na een eerder trage start, die eerder lijkt op een YA-roman, bouwt Oonincx echter de spanning stap voor stap op. Het verloop van deze thriller is volledig opgetekend in functie van een ontluisterende ontknoping. Je wordt als lezer uiteindelijk beloond met een spetterende finale.

Het tijdsbeeld van de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw wordt realistisch weergegeven. In Sluipweg  toont Ingrid haar passie voor muziek door een verwijzing naar het nummer ‘Hurt’ van Johnny Cash en ‘The Magnificent Seven', een song van de punkband The Clash. Waarschijnlijk heeft Ingrid Oonincx dit boek vanuit haar eigen comfortzone geschreven, en dat leverde levensechte personages op. Ook de locatie is gebaseerd op de regio waar de auteur het grootste gedeelte van haar kindertijd heeft doorgebracht. Ze leidt je als een ervaren gids doorheen de grensstreek en het verhaal, ze bepaalt zelf het tempo. Flashbacks zorgen voor wat afwisseling en verklaring voor wat er vroeger precies gebeurd is. Hoofdpersonage Gwen, waar de auteur zich ongetwijfeld verwant mee voelt, smeekt om de sympathie van de lezers. Gwen verpersoonlijkt de broosheid, de angst en het schuldgevoel, maar compenseert dit door haar ongebreidelde vechtlust en doorzettingsvermogen. Het karakter van Marcel, die toch ook een belangrijke rol speelt, komt niet echt uit de verf. De auteur geeft evenwel op sublieme wijze weer hoe de jeugddromen van een groepje jongeren aan diggelen worden geslagen en zorgt er tevens voor dat het verhaal uitmondt in een sprankelende apotheose.

Als schrijfster heeft Ingrid Oonincx ongetwijfeld nog een groeimarge, maar dat neemt niet weg dat ze na Sluipweg  haar plaats in het lijstje van interessante Nederlandse thrillerauteurs aan het innemen is.