Junior in postume confrontatie met senior

Een foto van vader zaliger op Facebook volstaat om een kleine identiteitscrisis op te wekken bij de Gentse veel- en snelschrijver Bavo Dhooge (1973). De lezers kennen hem vooral van zijn misdaadromans, kinder- en jeugdboeken. Na zijn honderdste boek blijft het abnormaal lang stil rond de ’S-Express’; alle titels van zijn werken (met een enkele uitzondering) beginnen immers steeds met een ‘S’. Een bijzonder opvallende kunstgreep.  

Boek nummer honderdeneen moet dit keer langer rijpen. Sr. is een autobiografisch getinte roman, waarin Dhooge senior - ook een Bavo want zo vader zo zoon - een tweede leven krijgt. Hij overlijdt op zijn eenenveertigste als een man met een groot geheim. Op dat moment is zijn zoon slechts elf jaar jong. De auteur schetst een fictief beeld van een leven dat niet werkelijk wordt geleefd. Wat als vader niet was gestorven; een verhaal met herinneringen aan vroeger en de jeugdjaren van junior in Gent.  

Sr. betekent eveneens een nieuw literair debuut voor Bavo Dhooge. Met een andere uitgever ook; echt een nieuwe start. Schitterend hoe zoonlief het tweede – niet-geleefde - deel van vader neerzet en aldus zijn verwekker opnieuw het leven schenkt? Op papier dan welteverstaan, waarbij je er rekening mee houdt dat hij de realiteit provoceert. In de roman sterft vader pas in 2025; in dit geval wordt hij geen eenenveertig maar tweeëntachtig jaar oud. Dan pas mag hij in vrede rusten. Wat een writer’s block doet met een schrijver! Junior geeft zijn fantasie de nodige speelruimte; het resulteert in een intiem en bijzonder doortastend verhaal met ‘baba’ in een glansrol. Zoals Bavo junior zijn vader is blijven noemen: de verbastering van ‘papa’ tot ‘baba’, ook wel de samentrekking van papa en Bavo.  

“Ik ben drieënveertig als ik dit schrijf: twee jaar ouder dan jij, baba. Maar ik ben nog steeds elf en gestopt met groeien, vanaf het moment dat jij bent gestopt met leven.”  

Dergelijke zinnen hebben een veel diepere betekenis; je voelt zelf de emoties die ze oproepen. Overpeinzingen om van te snoepen, maar eveneens om als lezer zelf over na te denken. De manier waarop de zoon zijn vader toespreekt; recht uit het hart.  

“De eerste tien jaar na zijn dood heb ik geen traan gelaten. Tien jaar in shock. Daarna barstte ik vaak vier of vijf keer per jaar in tranen uit als ik aan hem dacht. Maar ik ging verder met mijn leven.”  

Kwiestenbiebel (vreemde snuiter), kwibus (dwaas), pertang (toch): het zijn plaatselijke dialectwoorden die het verhaal van Bavo Dhooge opvrolijken met een zweem van couleur locale. Ook volkse taal, zoals ‘kuist uw schup af’ (geef er de brui aan), past perfect bij het tijdbeeld dat wordt opgeroepen. Met de ‘s’ van spielerei. Dit betekent evenwel niet dat de roman opvallend platvloers is, allesbehalve banaal zelfs.  

Benieuwd wanneer de auteur, die we kennen voor zijn typisch versmachtende schrijfsnelheid, boek honderdentwee aankondigt. Nie pleuje! Junior in een postume confrontatie met senior.