Deze auteur verdient diep respect

“Dus als ik straks niet meer suïcidaal ben, maar gewoon weer depressief en miserabel en doodongelukkig, dan laat je me weer gaan? Hij knikt.”

Waar PAAZ, de eerste autobiografische, psychiatrische roman en opzienbarend debuut van Myrthe van der Meer eindigt, daar begint UP (urgente psychiatrie) als volwaardige opvolger. In dit boek graaft deze auteur dieper in de innerlijke psyche van patiënte Emma.

UP is geen chronologisch verslag van een psychiatrische opname, deze roman is eerder een minder strakke weergave van de gebeurtenissen na Emma’s eerste opname op de paaz. Emma heeft Asperger, een vorm van autisme. Ze was eerder depressief na een burn-out. Wanneer ze zich dolblij aanmeldt in het ziekenhuis voor haar laatste gesprek met de behandelende psychiater, stort haar wereld onmiddellijk in. Ze wordt geconfronteerd met een plaatsvervanger die niet op de hoogte is van haar medisch dossier. Het resultaat is een nieuwe opname op de psychiatrische afdeling van het algemeen ziekenhuis: de paaz. Zelfs haar vriend Sergei beseft niet hoe slecht het gaat met Emma. Dan volgt als een donderslag bij heldere hemel de nieuwe diagnose: Emma zou manisch-depressief zijn. Hoe gaat ze met deze nieuwe diagnose om, hoe verteert Emma de aangepaste medicatie, hoe verloopt het contact met de medepatiënten en met haar eigen familie?

Welkom in de wereld van de psychiatrie! Je belandt zoals hoofdpersonage Emma in een rollercoaster van psychisch leed, therapieën en inwendige pijn.

“Het is feest in mijn hoofd, kermis in de hel, en er is niets wat ik kan doen om het te stoppen. Correctie: niets wat ik hoef te doen om het te stoppen. Want misschien voel ik me ergens wel vreemd onwerkelijk, vaag en gerafeld, maar verder voel ik geluk.” Deze quote spreekt voor zich; zonder commentaar.

Het is een delicate, zelfs ondankbare opdracht om een vervolg op een uitmuntend debuut te beoordelen. Uiteraard begin je met erg hoge verwachtingen aan die tweede roman. Qua structuur en schrijfstijl is UP vlotter, minder strak en eerder uit de losse pols geschreven. Dit is een grote verdienste, zeker als je rekening houdt met dit zwaar beladen onderwerp. Myrthe van der Meer blijft ook hier trouw aan haar gezonde dosis humor die het lezen aangenamer maakt. Het is niet absoluut noodzakelijk om eerst PAAZ te lezen. Toch is het een persoonlijke verrijking om beide delen in de juiste volgorde voor je rekening te nemen.

Je krijgt een waarheidsgetrouwe, loepzuivere inkijk in de schaduwwereld van de psychiatrie. Emma, en Myrthe van der Meer in het bijzonder, weten je met deze tweede autobiografisch getinte en eerlijke roman te boeien en op de juiste momenten te ontroeren. Zeker wanneer Emma vertelt over haar inwendige pijn, hersenspinsels en wisselende stemmingen. Dit is een boek met een lach en een traan. UP kan je gewoonweg niet koud laten; dit verhaal is breekbaar maar uitermate menselijk. Wie weet: misschien komen wij morgen zelf wel aan de beurt?

Vijf jaar geleden stapte mijn zoon totaal onverwacht uit het leven, zonder afscheid van me te nemen. Jamie verbleef eerder drie keer op de paaz. Na zijn laatste opname dachten we dat het ergste leed geleden was… Niets bleek minder waar. Hiervan genezen doe je nooit; herstellen is waarschijnlijk de allerbeste optie.

Myrthe van der Meer verdient diep respect!