Politie- en misdaadroman, met klemtoon op roman

Valwind, wederom kundig vertaald door Elina van der Heijden, is het vijfde boek uit de 'Doggerland'-serie. Enige voorkennis is niet echt noodzakelijk; je stapt vlotweg in het verhaal. De Zweedse misdaadauteur Maria Adolfsson (1958) neemt voorlopig nog geen afscheid van haar geesteskind, hoofdinspecteur Karen Eiken Hornby. Intussen is reeds een zesde deel verschenen (in de oorspronkelijke taal).

In Dunker, de hoofdstad van de fictieve Doggereilanden, treft men kort na elkaar twee jonge twintigers dood aan. Dit alles gebeurt terwijl Karen Eiken Hornby nog volop geniet van haar zwangerschapsverlof en dochtertje. Wegens personeelsgebrek roept de plicht; Karen krijgt de opdracht de moordzaak grondig te onderzoeken. Met collega Astrid Nielsen verloopt de samenwerking stroef; deze laatste is niet echt communicatief en ze heeft wellicht iets te verbergen. Het duo speurneuzen gaat ervan uit dat de twee vermoorde personen iets gemeen hebben met elkaar. Evenzeer vrezen beide dames dat het niet bij deze twee misdaden gaat blijven. Karen komt tot het besef dat iemand haar nauwgezet observeert. Wie en waarom?

‘Karen vermoedt dat ze zelf met Pasen al besmet is geraakt. Een lichte koorts en keelpijn, een wekenlange vermoeidheid waardoor haar armen en benen net boomstammen leken, maar ze weet het niet zeker.’

Het coronavirus is een van de onderwerpen die voorbijkomen. Toch drijft de schrijver het thema niet op de spits. Ze concentreert zich vooral op de ontwikkelingen van de karakters; wat de grote verdienste is. Karen krijgt familiegeheimen en de nieuwe gezinssituatie met een kind op haar bord. Astrid zit opgezadeld met de gevolgen van een onaangename scheiding. Ook betekent het bruisende decor van Doggerland een meerwaarde. Je voelt de harde winden waaien, je ziet hoe de regen en het onweer de natuur tarten. Dit alles gaat evenwel ten koste van de vaart; die laat erg lang op zich wachten. Ongeveer halfweg – in het ruim vierhonderd pagina’s tellende boekdeel - neemt de spanning eindelijk toe. Het onderzoek naar de misdaden en de uitgebreide weergave van de feiten, verzanden in het geheel. Een andere vaststelling is dat het aantal opgevoerde personages aan de hoge kant ligt. Al deze elementen komen heel herkenbaar terug in de vorige delen.

‘Ik ben niet gek. Echt niet. Geen psychopaat die geniet van andermans lijden. Ik krijg geen kick van geweld, geil er niet op. Ik sta niet eens onverschillig tegenover de dood. Integendeel.’

In een aantal cursief gedrukte hoofdstukken krijgt de lezer enigszins een inkijk in de denk- en handelswijze van de - voorlopig anonieme - dader. Met wisselende perspectieven volg je drie verhaallijnen, waarbij opmerkelijk deze van Astrid Nielsen de meest intrigerende is. Misschien neemt Astrid wel de rol van grote held over van Karen, in de toekomst; wie weet. Zoals steeds hanteert Adolfsson een eenvoudige schrijfstijl; tevens gebruikt ze vlotte dialogen. Jammer van de magere plot en de karige prikkels die zouden moeten aanzetten tot geboeid verder lezen. Wederom is Valwind veeleer een politie- en misdaadroman (met de klemtoon op roman), dan een onvervalste thriller.